Diktverkstaden

Etterkvart har eg mange råtekstar. Eg trur det er på tide å bearbeida ein del av det eg har. Eg har lova ein eg kjenner at han skal få tekstar av meg. Han skal bruka dei i eit konsept i kyrkja som handlar om sorg og livsmot. – Trur eg i alle fall. Eg har lova at han skal få ei bunke tekstar i dag, så god tid har eg ikkje. Her er ein av dei. Han skal få bruka dei slik han vil og om han vil…

Eg har funne fram til minutt av ro.

Ei stille som lar seg pusta inn.

Ho smakar kjølig av gras og eple.

Himmelen spent høg og blå over meg

her eg ligg ordlaus i det grøne graset.

Eg er inne i ei stor blå himmelperle.

Eg finst til.

Nå får folk bare koma og gå.

Eg er her

alt som skjer er pulsslaga mine.

Gud er,

og livet er

og var

livet er det som koma skal

det er godt slik det er

Orda skal eg fanga med

sommarfuglhov

om eg får bruk for dei,

og det får eg vel sikkert

sånn etterkvart kanskje.

Fløytemusikken

som eg ikkje veit kor kjem frå,

kan vel hentast inn ein gong

av ei fløyte

eller kanskje til og med av ein fiolin.

Blåklokkene blømer,

eg har aldri før lagt merke til kor spinkle

og forsiktige dei er,

dei ringer

for dei som har øyre til å høyra med.

Me er framleis i rosespireaen si tid.

og stjerner av løvetannfrø

svever forbi i små fallskjermar.

Vinden er akkurat passe pustande i dag.

Og ligg det ikkje eit hav og skvalpar ein stad der ute?

Alle tankar er tomme eller fylde med ei sjeldan ro.

Sekunda og minutta stiller seg i lange rekkjer

og bare finst.

Alt er fred og Guds pust.

For ikkje var Gud i stormen,

men i stilla i stilla etterpå.

I stilla etterpå skal eg finna styrke

styrke til å gå vidare

med eit bankande pulserande hjarte av liv

som eg skal våga å bera

ope mellom handflatene mine.

Heidi