Moldvarpen kikkar fram.

Eg hadde nesten gløymt at eg eigentleg er ein moldvarp… Eg meinar ein slik person som kan grava seg ned i eit arbeid og mest gløyma å koma opp til overflata att. Slik var eg då eg var liten med bøker, dokker og papirdokker, men dei siste 25 åra har det vore lite tid til å gå skikkeleg i dybden på ting. Nå har eg kost meg nokre dagar med å jobba med den kunstpresentasjonen eg skal ha for ungdomsskulane i kommunen, skjønt kos er kanskje ikkje det rette ordet for noko som har tema jødeforfylgjingane i Norge under krigen. Ein del av det eg finn ut er direkte sjokkerande. I tillegg til å lesa om det som hende har eg lese biografiane til Ruth Mayer og Kathe Rita Zasnik. Og i dag på biblioteket fekk eg plukka med meg biografien Jan Erik Vold har skrive om Gunvor Hofmo, som eg gler meg veldig til å ta fatt på.

Og der gjekk batteriet til tastaturet mitt, så eg fekk ikkje vore moldvarp lenger i forhold til denne teksten. Nå er nye batteri og nye utfordringar på plass, så teksten eg skreiv får tala for seg sjølv, eit miniinnblikk i ein torsdagskveld for Heidi etter ein lang dag med jobbing og skrivekurs.

Heidi