Om å likna einannan.

Har du oppdaga det?

Me liknar einannan.

Torer me innrømma det?

Om me leitar mellom erfaringane

vil mange troll spretta fram

for å smila

eller for å retta tunge.

Eg veit

eg kunne ha vore deg

og du kunne ha vore meg.

Korleis kan me gjera grenser

passe høge passe smale,

passe vide,

passe det meste

slik at me hugsar

kven som er eg

og kven som er du

dei gongene me treng å vita det?

Det er speglar overalt

dei heng der og smiler til oss,

eller slår blikket blygt ned,

slikt kjem an på så mykje.

Eg har ikkje gått så langt i dine sko,

men dersom du har litt breie føter

og sånn ca storleik 38 eller 39

så ser eg ikkje bort i frå

at du kan ha lånt dei til meg

ein gong eg hadde gnagsår,

og trong å gå ein kilometer til.

Det er fint å kjenna seg att,

men det lett å bli skremd.

Du oppdagar at orda

som kjem ut av munnen

til eit anna menneske

like godt kunne vera dine,

kanskje dei til og med er det?

Då er de lett å bli målbunden.

Det hender me kjenner

andre sine tatoveringar

på våre eigne armar

eller på ryggen.

Det hender at nokon

heilt utan å vita det,

nynnar på din eigen melodi.

Kanskje du til og med

går ut

om nettene

eller

i seine sommarkveldar

for å leita etter di eiga skjorte

på andre sine klessnorer.

Det er så mange spørsmål i livet.

Korleis kan eg vita

kven sitt hjarte

eg kjenner slå der inne?
Heidi

(Teksten er henta frå alle dei uferdige dikta mine bare på ein slags impuls….)