Onsdagsfri

er ein utmerka ide. Tanken er at det skal vera skrivedagen min, og då skal eg skriva masse. Eg må innrømma at i dag er det blitt lite skriving. Eg var rett og slett så trøytt og sliten at eg kjende mest for å prøva å få henta meg inn. Sidan Ingrid er i praksis og har lange dagar vart det ein spasertur opp til leilegheita deira for å  gå ein luftetur med ein glad og sprettande Oscar. Eg fekk til og med med meg syster som dukka opp på føramiddagsbesøk, og me fekk knapt nok ein regndrope på turen. Nå regnar det som frå bøtter spann og auser, og med tanke på at det er skogtur i morgon med første klasse, så er det jammen bra at eg har støvlar og regnklede hengande på jobb.

Eg har fått nye progressive briller, og etter to og ein halv dag med sterk til lett hovudverk, så kjennest det faktisk ut som om eg har klart å venja meg greitt til å bruka dei. For første gong har eg prøvd meg på nokre litt kraftige innfatningar, før har eg alltid hatt gull- etter bronsefarga metallinnfatningar, så nå spørs det om folk ser meg eller brillene når eg møter dei på gata…

Programmet har vore tett i veka som gjekk. Fredag ettermiddag sette eg meg på toget saman med kjærasten min rett etter jobb. Me drog til Bærum for å få ei helg i lag med foreldra hans før han dreg til Cuba om tre veker. Natt til lørdag vart svigerfar innlagd på sjukehus med smerter i brystet, men det gjekk heldigvis over i likaste laget, og han vart heimsend sundag ettermiddag. Me fekk med oss nokre timar på sjukehuset, og fekk tid saman med svigermor heime hos henne medan me drakk te i dei tynne, tynne porselenskoppane hennar.

Det er mykje eg ville ha skrive om, det kjem nok etterkvart får me tru.

Og eit par klare haustdagar fekk me med oss i samband med helga. Ungane syng så vakkert om hausten på skulen:

***

Krystallklare dager, ja nå er det høst.

Sola står lavt på himmelen i øst.

Bladene gulner på busker og trær.

Nå kan jeg plukke frukter og bær.

Røyksopp og risker og små kantareller.

Rognebær, nøtter og ville moreller.

Sola den gløder på himmelen i øst.

Krystallklare dager, nå er det høst.

Og dei syng så vemodig vakkert at eg blir varm og våt i auga. Men den ekte sørvestlandske hausten er nok betre fanga av salige Obstfelder for lenge, lenge sidan.

En er en og to er to,

vi hopper i vann,

vi triller i sand,

sikk sakk det drypper på tak,

tikk takk det regner i dag…

I dag ville bestemor ha vore 108 år om ho hadde levd. Det er allereie 18 år sidan eg mista ho. Framleis kjennest ho som ein viktig del av livet mitt. Eg trur eg har tenkt på henne kvar einaste dag. Livet er ikkje bare det som er her og nå, det er på same tida eit samandrag av livet vårt. Eg prøver å gripa livet og halda det fast, men veit at same kva eg gjer så vil sekunda tikka vidare på eiga hand.

Heidi