Herre over dødens makt.

Eg er nettopp komen heim frå midnattsgudsteneste saman med Sunniva. I år var det for første gongen eg kan hugsa så vindstille at alle stearinlysa haldt fram med å lysa ute på kyrkjegarden. Me stod i ein stor ring mellom gravene og song «Deg være ære, Herre over dødens makt, medan fullmånen lyste stor og øm bak dei framleis nakne vintertrea, og då me seinare reiste heim var himmelen høg og klar over landskapet som er i ferd med å vakna til ny vår.

Som alltid var det stemningsfullt når presten etter ein klagande saksofonsolo: ,Nobody knows the trouble I`ve seen,nobody knows my sorrow, kom inn med det tende kristuslyset i ei mørklagd kyrkje og forkynte: «Kristus er oppstanden», og alle etterkvart fekk tend sitt stearinlys. Levande lys har eit venleg og forsonande skjær og gjer alle dei bare ansikta glødande og varme.

Eg elskar å høyra Sunniva synga, ho har så varm fin stemme og det stryk over noko langt inne i meg, heilt objektiv er eg ikkje som mor, det innrømmer eg. «Go down, Moses, way sown i Egypts land. Tell old pharaoh to let my people go.»

Etter fin dramaoppvisning og lysbilete på stort lerret framme i koret, vart altarlysa tende og folk vart inviterte fram til alterringen framme i koret for å ta del i nattverden. Medan det gjekk ein jamn straum av menneske fram vart det sunge lovsongar. Det var så fint.

Og nå er fem påskeegg fylde etter alle kunstens reglar og gøymde i stova. Det går mot natt.

Heidi