Salig er tørsten

I går var eg på ein fin temadag i Stavanger. Det var foredrag, seminar, messe og nydeleg kontemplativ musikk. Arrangementet var i hovudsak lagt til St Petri -kyrkja, men nokre av arrangementa var i metodistkyrkja. Etter ei intens veke var det litt hardt å måtta koma seg tidleg opp på laurdagsmorgonen og, men det var fantastisk fint å vera der. Torun var heime på besøk, så me to reiste saman. Det er fint å ha nokon å oppleva fine ting i lag med.

Det var pausar innimellom programpostane, og det vart tid til litt kaffi og sosial oppdatering og. I Stavangergatene var det allereie eit streif av julestemning blanda med velkjend vestlandsk haustregn.

Noko av det som gjorde sterkt inntrykk på meg var foredraget til fengselsprest Kjell Arnold Nyhus. Etter modell frå eit svensk fengsel i Kumla, har han fått vera med på eit eksperiment i Halden fengse. Langtidsdømde fangar, fleire av dei drapsmenn, har fått tilbod om å vera med på klosterretreat der dei insette får disponera ein eigen avdeling i fengseleg der dei lever i tre veker etter ein eldgammal modell av klosterretreat. Fangane lever i denne tida i same rytmen som munkar, med ein streng døgnrytme med mykje stillheit, tidebøner og samtalar med dei to retreatleiarane.

Biletet over er frå boka han har skrive i etterkant, der han med løyve frå dei som var med har skildra prosessen. Det er nå gjennomført to slike retreatar i Drammen fengsel, og i svenske Kumla, eit høgsikra fengsel med piggtråd og vollgraver, har dei etter stor suksess med slike retreat bygd eit klosterområde innanfor fengselsmurane. Fangane søkjer om å få vera blant dei utvalde som får vera med på dette og det spennande er at både fangar, fengselsbetjentar og retreatleiarane som er delvis fengselsprestar og delvis menneske med retreaterfaring melder om dette har vore sterke opplevingar som har endra dei som menneske.

Ideen er i utgangspunktet heilt hinsides… Å la dei hardast belasta fangane leva som munkar, det høyrest ut som ein ugjennomførbar idé der ein har strekt fantasien langt for i det heile tatt å koma på det. Eg tenkjer at dette har vore gjennomførbart, og at nokon i det heile tatt har kome på ideen, må tyda på at noko i oss menneske alltid lengtar etter noko djupare, etter å bli sett og høyrt og elska. Eg trur og det kan handla om ein tøtste etter ro og djupare meining. Eg kjøpte med meg boka hans, og har brukt føremiddagen på å lesa ho.

Eg var og på seminar med søster Hildegard, ei tysk nonne, som nå bur og arbeidar i Norge. Ho fortalde mellom anna om erfaringane frå då ho som ung nonne med sosionomutdanning vart plassert som den vaksne i eit hus i ein av SOS-barnebyar der ho skulle vera «mor» for ein gjeng kriminelt belasta ungdomar. Alternativet ville vore å plassera dei i ungdomsfengsel. Ho vegra seg veldig for å setja i gang med denne oppgåva som ho vart beordra til frå høgare hald, men ende med å elska det og bli verande i oppgåva i tjuefem år. Nå rekna ho seg som mor til tretti gutar med belasta liv som etterkvart hadde blitt vaksne menn. Dei fleste hadde klart seg langt betre enn det hadde vore grunn til å frykta. Eg har møtt nokre nonner med ei utruleg utstråling av fred, humor og styrke. Hildegard ville eg lika å bli betre kjend med. Kanskje det opnar seg ein veg til å bli det. I eit liv kan det meste henda…

Elles var det utruleg fint å sitja i kyrkjebenkene, lukka auga, høyra nydeleg kontemplativ musikk, vera med på liturgiar og taizésongar. Det er så mange inntrykk. Av og til treng ein å falla til ro i livet sitt.

Heidi