Livet og mysteriet

Eg er svak for mysterium, og eg ser dei overalt. Det gir meg håp for verda og for mitt eige liv at det er mykje eg ikkje forstår. På gudstenesten i dag var temaet mysterium, og ein av tekstane var om dei tre vise menn, ei veldig merkeleg og interessant forteljing, som alltid har fyld meg med undring. Kven var dei? Kor kom dei frå? Kva skjedde med dei etterpå. Dei kjem frå Gåteland, er på scenen eit kort glimt og forsvinn for godt.

Stein Ødegård snakka i preika om korleis me gjennom livet opnar ulike skuffer i det som for oss har vore mysteria. Eit aspekt er barnet som dreg ut ei skuff i den store kommoden, og finn julenissedrakta som far hadde på seg på julaften. Mysteriet mistar glansen og blir til ei avslørt løgn. Kanskje det er ein av dei verkeleg triste tinga som kan skje eit menneske er opplevinga av at mysteria blir avslørte og alt som er att er det grå og trivielle og kjensla av å ha blitt lurt…

Sjølv trur eg på mysteria, og trur ikkje nokon kan ta dei frå meg. Når eg står under ein open stjernehimmel ei klar natt kjenner eg meg bitteliten, samtidig kjenner eg på ærefrykta for det store spelet me er sette inn i. Livet må då vera eit heilag mysterium same kva ein måtte tru om dei store samanhangane.

På nyttårsaften sat me i saman med venner og snakka om kva me tenkte om det nye året. Då det vart min tur sa eg at eg lurte på om eg skulle bli aktivist. Då dei andre lurte på kva i all verda eg meinte med det, sa eg at eg kjende på avmakta i verdssituasjonen, at me stenger dører og vindauge og ikkje vil sjå verda som ho er. Me let urett skje med dei som er svakast, me stenger dørene for flyktningar og me let ei jord full av store sår vakla mot avgrunnar utan å sjå at me framleis har sjansen til å snu utviklinga. Dei andre lurte naturleg nok på kva eg hadde tenkt å gjera med det. Det er sjølvsagt det store spørsmålet, kva i all verda kan eg gjera med det?

Eg kan skriva, tenkte eg. Eg kan snakka om det eg har tru på. Eg kan prøva å vera eit godt medmenneske som har tid til å lytta. Eg kan ropa på torget om det eg trur på? Eg kan sitja på gata med gitaren og synga viser om jorda og dei som bur på ho? Nei, det siste får eg overlata til andre, eg kan verken synga eller spela gitar, men eg vil gjerne samarbeida med andre som kan det.

Det er så sterke krefter i sving der ute, me har så mykje fint det er verd å ta vare på.
Me vil så gjerne bevara menneskeverdet, naturen og nærleiken mellom menneske.
Det er så mykje ingen må få lov til å ta i frå oss.

Og visst liker me oss best i flokk, det er det tryggaste. Sjølv er eg på mange måtar eit flokkmenneske, eg er ikkje ein gong ein bjellesau, eg liker godt å dilta etter andre, eg er litt konfliktsky og ikkje utstyrt med veldig klare leiareigenskapar ein gong.

Mi bøn for meg og andre er at me skal halda varmen. At me skal bevara trua på mysteriet og på det gode i verda. Eg har og ei barnsleg tru om at me kan søkja hjelp til å finna vegen me skal gå. Inspirert av fyrbiletet frå Obrestad fyr, har eg lyst til å ta med ein tekst frå Hekla stålstrenga: