15.mai- det får bli eit dikt i dag og…

Etter å ha jobba intenst med bokmanuset har eg hatt ein fin kveld på Klepp hos Ingrid som bur ein ny stad på Klepp med fantastisk utsikt utover havet. Me er ein gjeng damer som møtest for å snakka om store spørsmål ca ein gong i månaden. Det er alltid fint. Me har ete heimebakt brød med ost og flybore portugisisk tomatsyltetøy.

Nå er kvelden alt ganske mogen, så eg tenkte å sjå om eg kunne finna eit dikt å by på før natta innhentar heimen…

Om krig og fred
og kvardagar
er det mykje å seia,
og mykje meir å tenkja.
Alle historiane,
alle dei blinde vala våre,
dei modige og dei redde,
lagar linjer
til portretta i ansikta våre.
Medan verda tikkar vidare
med høglydte pistolskot
og hamrande hjarteslag
ser me på kvarandre
og seier på det ordlause språket
at nå er det på tide,
nå må me stoppa opp litt,
men når det kjem til orda,
kremtar me usikkert
og slit med å finna att stemmen
nå når me verkeleg kunne ha trengt han.

***
Trur eg må sjå om eg finn eitt til. Dette er urframføring av ikkje-heilt-ferdige-dikt frå arkivet. Ein og annan sjanse får ein ta…

***

Gløym ikkje
å praktisera håpet.
Det burde falla deg
uendeleg lett.

Bare håpet
har feste i vind.
Bare håpet er realistisk.

***

For alle mørke krokar
me ikkje når inn i,
for alt i oss som fryktar lyset,

og for alt me ikkje vågar sjå,
foldar me tankar og fingrar.

foldar me hender og fornuft
i bøn
for våre redde omskiftelege hjarte.

***

I dag er me her framleis.
Denne dagen kan det meste skje.
Framleis kan tida
koma til oss med det meste.
Med opphaldsver eller kuling
på Vestlandet sør for Stadt.

***

Nå vart det rett og slett litt meir enn eg hadde tenkt, men det får vera sånn…
Takk for i dag.

Heidi