16.mai
Tida forsvinn når eg jobbar med ting eg blir oppslukt av. Plutseleg har ettermiddagen forsvunne. Det minner meg om historia frå ei bok der ein eldre mann gjekk til daglegvarebutikken sin kvar ettermiddag i rushet for å stå i kassakø. Der gjekk tida seint i motsetnad til all anna tid, så han stilde seg der for å få tid til å kjenna på livet sitt før det var over…
I full fart fekk eg tenkt litt på 17.mai og. Eg fekk invitert litt familie, pynta med raude og kvite roser frå coop, lagt på svigermor sin gamle 17. mailøpar, kjøpt meg ei strømpebukse, bakt et sukkerbrød, handla inn litt mat. og… unnskyld alle hageflinke naboar…, hengt opp tre amplar i kirsebærtreet som nok aldri meir kjem til å bløma, fordi min kjære gjekk heilt amok med motorsaga då han skulle beskjera det. Eg hadde tenkt å luka bedet og få planta litt blomar i krukkene, men det har eg ikkje hatt sjanse til å få prioritert, så mitt femminuttsforsøk på å koma i Norsk hagetidende eller noko slik, får få stå for seg sjølv til dagane blir romslegare…
Då eg stod og venta på ein elev i dag, såg eg… ikkje skrifta på veggen, men fjeset på muren… Eit lite kunstverk som eg kanskje er den einaste som ser? Det fortener ein ålass her i dag saman med det skamskorne kirsebærtreet vårt… Den som har auge å sjå med, nyt!
Kanskje eg finn eit lite upublisert dikt i dag og? Nå skal me sjå…
Eg kler meg
i ei kyrkje av håp
og veit eg skal elska.
Eg kler meg
i ei kyrkje av håp
og går med modige steg
ut til den farlege kjærleiken.
Heidi
