September forsvann

September forsvann, og her er oktober, månaden som eg kjenner skal bli overmåte spennande. Eg sit her og har brukt nokre timar på å skriva namna på alle i TIme kommunale kunstklubb inn på eit rekneark, for det er eit arbeid som før eller seinare skal gjerast, og snart skal årets tekningslister sendast ut. Det innebar både litt detektivarbeid og ganske mykje detektivarbeid, så nå håpar eg det vart rett.

Heilt til nå har det vore masse fine markblomar ute. Kvart år eg eg overraska over kor pass seint det lir før hausten får heilt overtak over sommaren. I dag melder dei storm, men det har vore fint ute til nå. Akkurat nå høyrer eg at det bles opp, så eg får det kanskje luftig når eg skal ut og sykla snart. Eg har ein date med eldsteguten. I dag er eg aleine heime, så då passar det godt å invitera på middag. Han var aleine i ettermiddag han og, så nå tenkte me å flotta oss litt på Mølledammen. Håpar det er ope der, det har eg ikkje sjekka.

I går inviterte eg to- og firbeinte familiemedlemmar på bollar, kakao, kaff og eplekake, mellom anna for å feira svigersonen litt som fylde år i går. Eg liker å ha mine rundt meg, og eg øver meg på å kosa meg aleine og. Eg liker eigentleg aleinetid, men det er litt uvant når eg har mange dagar på rad bare i selskap med katten. Eg lar meg imponera av folk som reiser rundt aleine i vekevis eller som reiser på ei hytte heilt aleine og er borte lenge. Eg trur nesten ikkje det har vore ein dag i heile mitt liv eg ikkje har hatt noko tid saman med andre menneske. Eg er overbevist om at det kan vera både fint og sunt og nyttig, men foreløpig får eg formulera det slik at eg trener meg…

Nå er eg snart ferdig å brodera dåpskjole, eg ser i alle fall at eg kjem til å bli det, og i beste fall har eg nok kvit tråd og. Broderinga er konsentrasjonsarbeid, så innimellom blir det masse hekling og strikking som kan kombinerast med sosialt samver og med fjernsyn. Eg kosar meg med å laga ein uro til barneromet med ulike figurar frå mummidalen. Det er spennande å sjå koss det blir til slutt.

Om ei veke er det utruleg nok haustferie. Vekene frå ferien og fram til nå, har vore innhaldsmetta og fine. Eg er glad for å jobba på ein skule der dei har bestild og hengd opp banner med viktige satsningsområde. I ei tid der det blir snakka mykje om at skulen ikkje lukkast i å førebyggja mobbing er det å jobba med empati noko som eg trur er veldig viktig. Skulen vår har visjonen «Å gje elevane lyst på livet og evne til å meistra det.» Det er fine ord. Eg håpar me aldri gløymar at det å gje elevane ein barndom som er god å bera med seg vidare er noko av det viktigste me gjer. Det er ikkje alltid så lett å vera den vaksne som skal sjå mange og tjue små individ på samne tida, støtta dei og ta vare på dei, samstundes som me har alle måla i læreplanane for auge. Når ein tek alt dette innover seg, så kan ein vel konkludera med at læraryrket ikkje er for pyser… Når det er sagt så er det heilt fantastisk å jobba med sprell levande ungar. Det er ikkje ein kjedeleg dag.

Eg har fått lov av kunstnaren til å dela denne teikninga laga av ein av femteklassingane mine. Oppgåva var å teikna kor sint eller lei seg det går an å bli, eller kor glad det går an å bli. Denne teikninga er frå den første kategorien. Det kan du sjå på blikket til jenta på teikninga.

Apropos fine teikningar. Denne kjøpte eg i går. Eg elskar teikningane til Lisa Aisoto. Det var denne boka, laga av to systrer, som inspirerte meg til å foreslå for Ingrid at me skulle laga bok i lag.

Heidi