Gode folk å veksa opp i lag med

I løpet av ein månad har eg vore på to klassefestar saman med menneske eg ein gong har gått i klasse med. Først var det klassen frå vidaregåande som var inviterte heim til Helga i slutten av september, og sist helg var eg saman med dei eg gjekk saman med i ni år på barne- og ungdomsskulen på Ålgård.

Etter begge festane hadde eg ei god kjensle av å ha vore i lag med menneske som ein gong var veldig viktige for meg, og som derfor faktisk på ein måte er det framleis. Begge gongene har eg gripe meg sjølv i å tenkja: Så gode folk eg har vakse opp i lag med.

Det er litt surrealistisk å koma inn i eit lokale fullt av menneske som med all respekt vel må kallast godt vaksne sånn etterkvart, og tenkja at dette er Geir Rune, Tor Einar, Rune, og Ragnar, Rune og Robert, Ellen, Gerny, Iren og Andreas og alle dei andre Desse som i mine minne og tankar er levande sjuåringar og etterkvart tenåringar, og som nå er vaksne og kanskje til og med besteforeldre.

Det rare med slike treff er at etter veldig kort tid så blir dei personane du på ein måte må møta litt på ny til dei personane du har kjend «heile livet»: Det er vemodig merkeleg at me markerer at det er førti år sidan me gjekk ut ungdomsskulen, sjølv for dei mellom oss som måtte vera flinke i matematikk, så er det eit eller anna som ikkje heilt stemmer.

På begge klassefestane tenkte eg at det var rolegare og meir tilbakelent enn ved liknande festar tidlegare. Kanskje forskjellen finst mest i mitt hovud eller kanskje me rett og slett er vaksne nok til å stressa mindre med fasadar og kva det nå måtte vera.

Det har vore gildt å sjå folk igjen, og gildt å kjenna at me har noko fint saman. Sjølv om ni år i grunnskulen på Ålgård og tre år på vidaregåande på Sandnes ikkje er frykteleg mange år når ein ser på eit heilt liv, så er det veldig viktige år. Det er då me lever barndomen og ungdomen som skal gjera oss til dei menneska me er, og som me skal bera med oss i alle år vidare.

Det er godt å sjå at det går godt med folk. For meg virka det som om veldig mange var fornøgde med dei liva dei hadde og var takknemlege for det som er og det som har vore. Eg tenkte at Ålgård på seksti- og syttitalet var ein liten og oversiktlig plass der det låg til rette for at det skulle vera godt å vera barn.

Kan du ikkje skriva eit dikt om det å møta kvarandre igjen og om det å ha ein felles barndom var det ein som spurde meg når eg gjekk. Det kan eg gjera, sa eg. Ein vakker dag gjer eg det.

Heidi