Arbeidsleir i heimen

På torsdag kveld landa Eva Mari på Sola og det var klart for arbeidsleir i heimen. Ho er nemleg flink til å sy, og eg følte meg ikkje kompetent til å montera dåpskjole på eigen hand. Etter minst 125 timar med broderinåla var eg nokså ferdig med broderia og hadde ikkje lyst til å øydeleggja arbeidet med å ikkje få til å montera. Heldigvis var dama frå Sunnmøre og Bærum klar til å bistå meg og mine manglande ferdigheiter.

På fredag føremiddag stod me klare på Alveland til å få studera den utstilde dåpskjolen dei hadde i butikken. Eg hadde brodert litt ekstra store sølvstjerner på min kjole fordi eg tenkte det ville setja eit snev av særpreg på han. Eg hadde viss ikkje trengt å vera redd for at særpreget ikkje skulle koma av seg sjølv. Det var rett og slett litt forskjell på mine nålestikk og det dei profesjonelle hadde gjort på utstillingskjolen. Eg bestemte meg for at det ufullkomne har sin sjarm… Og etter ferdig montering ser det i grunnen ikkje så verst ut likevel. Ufullkome eller ikkje…

Med to skapande damer i heimen er det kanskje ikkje bare bare å vera ein innebuande mann. Med symaskiner, mengdar av knappenåler, kaffikrus, store mengder strikkepinner og garn og særdeles høglytt lått i tillegg til diverse kokekunstar på kjøkkenet innimellom og fri flyt av kaffi og te til ei kvar tid, så var det sikkert heilt ok for han å bruka ein del tid på å sitja på arbeidsromet og retta norskoppgåver.

Men jemmen kom me ikkje nesten i mål… Knappholprogrammet på den nye symaskinen min var så automatisert og teknologisk at me aldri fann ut av det. Eg får gjera eit nytt forsøk, eller kanskje ty til trykk-knappar… Dåpslua får eg og satsa på at eg får til sjølv. Ei veldig kjekk helg vart det i alle fall. Me fekk aldri tid til å gå tur langs stranda slik me hadde tenkt, men me rakk å gå på kafe, kosa med barnebarn og å arrangera familiemiddag. Ho må nok snart koma igjen slik at me rekk resten. I tillfelle nokon lurer så var det relativt tidkrevjande, men kjekt likevel å montera dåpskjole. Eg har framleis god tid på å få ferdigstild plagget heilt, så nå er eg optimist.

Noko som eg gler meg villt og uhemma over, er at mi og Ingrid si biletbok snart er ein realitet. Nå er ho hos lay-out-ekspertisen, så blir ho send til trykkeriet i neste veke. Viss alt går bra har me ho i hendene eit par veker før jul. Det blir ein bokmålsvariant og ein nynorskvariant av den same boka. For meg er dette eit reint gledesprosjekt. Det har vore ein draum i alle år å få laga ei biletbok, og det er så kjekt at det vesle samarbeidsprosjektet me koste oss med mens me venta på veslejenta faktisk skal få finnast mellom to permar.

Hausten skrir fram. Det blir mørkare for kvar dag og ikkje så langt unna har eg eit lite lys som er akkurat ein månad gammalt i dag. Det har vore fantastisk å ha henne så nære, og har gitt overskot i ein veldig travel arbeidsperiode. På toppen av alt anna skriv eg tiandeklasseforestilling i lag med ein utruleg kreativ gjeng ungdomar. Det er veldig kjekt arbeid, men det er ganske travelt å produsera manus til ein timeslang musikalforestillint i løpet av eit par korte månadar i tillegg til alt det andre som gjerast skal. I løpet av veka som kjem, håpar eg me er nokonlunde klare med førsteversjonen, og etterpå pleier det å gå veldig greitt med resten av arbeidet.

Nå tek eg mentale symjetak over eit kaotisk skrivebord, og vurderer det dit hen at det luraste nå er å landa dagen, og heller gå vidare i morgon.

Ein god sundagskveld til dei av dokke som får tid til å lesa dette før natta kjem 🙂

Heidi
Heidi