Busstur til Oia

Dagen etter bryllaupet hadde me lyst til å avlasta småbarnsforeldra litt sidan dei hadde hatt ein travel dag og barnebarnet er ein liten morgonfugl som ikkje tek hensyn til kor mange timars søvn foreldra har fått før ho startar dagen.

Sidan me hadde lyst til å få sett oss litt om på øya, hadde morfaren til barnet ein god idé om at me kunne ta henne med oss på busstur til Oia, denne staden nord på Santorini dit «alle» reiser ein kveld for å sjå på den fantastiske solnedgangen. Eg syntest det høyrdest ut som ein koseleg tanke, og det gjorde barneforeldra og.

Oddvar møtte oss med barnevogn og blei med til bussen for å sjå oss vel av garde, og gje oss ein demonstrasjon i korleis me fekk slått ned vogna. Det begynte lovande. Bussen kom nesten med det same, og me fekk lagt vogna inn i bagasjerommet under. Då me glade og fornøgde gjekk på, kom bussjåføren og bad oss gå av igjen. Bussen var full, og utan ledig sete hadde dei ikkje lov til å sleppa inn babyar. Det høyrdest jo logisk ut det… Eg sette meg på ein steinmur med ein glad og fornøgd unge på fanget og tenkte at me fekk venta på neste buss.

Det er bare det at bilane som tidlegare fortald kjører rimeleg kvast, og så vart det ein del eksos å pusta inn. Ein maxitaxi stoppa, og sjåføren tilbydde seg å kjøra oss til Oia, eller Ia som dei seier lokalt. Morfaren forhandla litt, og syntest at 25 euro, var litt mykje… Etterpå begynte me å tenkja på at taxi kanskje ikkje var så dumt, me hadde jo sjølv reist med desse overfylte greske bussane, så det var ikkje å ta for gitt at neste buss hadde plass for oss heller. Svigersonen var einig, og sidan han er eit menneske med høg handlingskompetanse, hadde han skaffa oss drosje på fem minutt, og snart låg vogna i bagasjerommet. Eg var vel klar over at eg ikkje kunne rekna med at greske taxiar stilde med barnesete, og det viste seg at sikkerheitsselane som faktisk var der, ikkje fungerte. Først då me hadde begynt å kjøra kom me på at me kanskje måtte spørja etter pris. Den veldig hyggelege taxisjåføren sa at det var ein tur på tjuefem minutt som kosta 35 euro.

Sjølv om me hadde sett på kartet, hadde eg ikkje heilt forstått at turen me skulle på gjekk ned ein ganske bratt, smal og svingete veg langs sjøen. Plutseleg føltest det ganske uansvarleg å sitja der med ein usikra baby med tanke på kor utruleg stort fokus me har på barnesikring i bil heime i Norge. Eg trur morfaren hadde dei same tankane, for då eg prøvde å få i gang litt lett og ledig samtale for å få taxisjåføren til å slappa av, sa passasjeren til høgre for meg at eg skulle la sjåføren konsentrera seg om kjøringa…

Fram kom me, og det å trilla barnevogn var lettare i Oia enn i Fira. Gullungen kosar seg alltid veldig med å sitja og kikka på folk, sånn sett kan det sjå ut som om ho kan ha gener frå mormora. Ho stirrar interessert på alt og alle og lyttar oppmerksomt same kva språk som blir snakka. Me var på ein liten gresk kafé der ho åt medbrakte kjeks og drakk vatn frå koppen sin. I tillegg fekk ho smaka på den lokale eplekaka og fekk ny bleie. Me fann ut at sidan det hadde vore såpass mange komplikasjonar med å koma seg dit, så var det sikkert lurt å ikkje drøya for lenge med heimturen.

Då me kom til busstasjonen gjekk det akkurat ein buss, me prøvde å stoppa han utan hell. Me tenkte at nå er me først i køen til neste buss sidan dette er endestasjonen, så då skulle alt vera bra. Lillegull sovna i vogna, og me venta lukkeleg tålmodig. Då bussen kom, fekk eg beskjed om å skunda meg på, så fekk han vogna i bagasjeromet.

Plutseleg forstod eg at gresk køkultur hadde eg ingen kondisjon i. Plutseleg kom folk spurtande frå alle kantar og albua seg forbi meg der eg stod med ein baby på armen og skulle opp busstrappa. Då eg endeleg kom opp sa sjåføren «Sorry, no more seats, I can’t take a baby.» Eg prøvde å argumentera med at eg hadde venta sidan sist buss. Sjåføren svarte bare sorry, og såg oppriktig lei seg ut. Nå kom kampen om ståplassane. Ein ropte at kona og barna var på bussen allereie, han måtte og få koma på. Ein annan meinte det var hans tur. Sjåføren slo beklagende ut med armane og sa på engelsk at nå gjekk han for å kjøpa seg ei flaske vatn, så fekk folk slåst om å vera med på bussen.

På dette punktet tek barnets morfar barnet frå meg og presser seg inn på bussen. Han har ein teori om at nokon vil gje frå seg plassen sin om me går inn med ein baby og seier me var der først. Eg prøver å argumenters med at det høyrest ut som ein dårleg idé. Ei søt ung dame, som viser seg å vera canadisk, tilbyr meg plassen, men det er så fullt i midtgangen at det er ein stor operasjon å både forlata og innta eit sete. Løysinga blir at gullungen blir trygt plassert på fanget hennar, og eg klarer å koma meg så nær inntil at eg kan ha augekontakt  med barnet, halda henne i handa og servera kjeks og vatn frå håndveska mi. Ho som låner ut fanget fortel at ho har vore voluntør i Malawi og nå ferierer i lag med kjærasten før dei skal tilbake til Canada. Dei hadde lært etter å ta buss nokre dagar at den greske måten å koma seg innpå greske bussar var å bare kasta seg inn døra med albuane først…

Det velsigna barnet sat der og strålte som ei sol medan me køyrde opp dei smale vegane mot der me kom i frå. Det var ei lette å koma like heile og glade av bussen som då me starta. Neste gong eg tek Gulla med på ekspedisjon trur eg heller det blir til Stavanger med NSB…

Heidi