Seinsommar

Eg nektar å bruka ordet haust på lenge endå, august er og ein sommarmånad, så litt romsleg talt har me to veker att av sommaren. Eg har aldri forstått heilt dei som synest at sommaren kan vera lang og varm og gler seg til hausten. Sommaren er for meg den paradisiske årstida eg held fast på så lenge som mogleg. Ikkje det at ikkje haust og vår og er fine årstider, men det er noko heilt eige med sommaren, og få månadar er så vakre som den vemodsmogne augustmånaden.

For oss som hadde vore vekke i tre veker og lese i avisene og på nettet elles om tørken, var det godt å sjå at dagar med regn hadde gjort Jæren grønt igjen. Nye markblomar kom opp der det var uttørka og visna.

Og det var deilig å oppdaga at framleis er kveldane ganske lyse og lange heime i Norge.

Eg var og glad for at svanefamilien i Tjødna framleis symde rundt med dei tre ungane dei hadde då me reiste. Kva som skjedde med den fjerde veit eg ikkje, men med så intenst og aggressivt vakthald som svaneparet driv rundt avkomet, så hadde dei fortent at alle fekk veksa opp.

Denne veka har vore travel med planlegging av skuleåret som skal koma, og i tillegg måtte eg for ein gongs skuld ned på ryggen med eit virus som har herja i familien sidan me kom heim frå Hellas. Kanskje det er eit eller anna gresk me har fått med seg. Min teori om at eg toler kva som helst av slike «øvefære» etter å ha vassa i smitte og snått i trettitre år, fekk seg ein knekk, men så har eg aldri undervist i greske skular då…

Heldigvis kom eg fort i nokonlunde form att, og satsar på at veka som kjem og som nok kjem til å gå i ca 190 km/t kjem til å gå bra. For dei som aldri har starta opp eit skuleår er det sikkert ikkje sjølvsagt å forstå at me skal skapa ein ny verden med nye rom og timeplanar og nye tannhjul som skal gå rundt. Sjølv skal eg tilhøyra det same arbeidslaget som i fjor og forhalda meg til dei same elevane, så det hjelper godt, men eg veit at det blir travelt likevel.

I går las eg i avisa at eit av mine store litterære førebilete, danske Benny Andersen, lyrikar og musikar har gått bort. Han døydde 88 år gammal, så han fekk eit relativt langt liv. Eg oppdaga tidleg dikta hans, og beundrar han veldig for måten han fangar sjølve livet og kvardagane på i orda sine. Eg trur eg er veldig inspirert av han, og ein av mine agendaer er å prøva å få til noko av det same. Eg må sjølvsagt fanga livet frå min vinkel slik Benny Andersen fanga det frå sin. Eg har lese alt eg har kome over av litteratur frå han og av han, og var veldig fornøgd då eg for fem år sidan lukkast i å få tak i «Benny Andersens samlede værke,» at det var jubileumsutgaven hadde mindre å bety. Eg hadde prøvd i mange både danske og norske bokhandlar og på nettet utan hell, men ein lukkeleg augustdag fann eg ho i Ålborg.

Eg har lyst til å æra han med å ha med nokre dikt av han på bloggen min, og i dag begynner eg med to dikt frå den første boka hans «Den musikalske ål», som kom ut i 1960, året før eg vart fødd. Begge desse dikta har eg vore glad i lenge.

Det første diktet heiter bordbønn. Eg må vel få lov til å seia at dette diktet utfordrar det puritanske norske forholdet til mat med eit dansk smil…

BORDBØN
Giv mig i dag
mit brød at smøre.
Blødt og strengt skal mødes
i mine hænder
og smørrets solskin overvælde
brødets mørke.
Lad mig røre ved det vi lever af,
brunt brød, gult smør,
kærlighed

*

Det neste diktet er faktisk og ei bønn, Morgenbøn. Den har eg bedt mange gonger, og og prøvd å fanga på min eigen måte med eigne ord.

MORGENBØN

Levende morgen,
skil surt fra sødt
og inderst til yderst,
lad lysets knive skrabe bort
midt inderste sure hovmot,
at jeg kan frygte
når frygtens time slår,
at jeg kan høre
hvor jeg skal falde ind
når den store musik begynder

Benny  Andersen

I eit av dikta mine står eg klar på fortauet med triangelet mitt og ventar på at den store musikken skal begynna. Eg synest det er eit vidunderleg bilete at me alle skal delta med våre tonar, venta roleg på tur, og når alt er klart, bera vår del av den store musikken.

Heidi