Septembertekstar

Endeleg har eg litt tid til å skriva her. Det første eg har lyst til å gjera er å leggja ut ein del haust- tekstar eg har skrive dei siste åra. Hausten har tydelegvis inspirert meg til å skriva visetekstar. Eg trur det må vera noko av det vakre vemodet i haustdagane som vekkjer sterke kjensler…

I lyset i august, det mjuke, klare,
ved sidan av kvarandre, graset gror,
for framleis sommar, føtene er bare,
og kornet duvar tungt, det luktar jord,
ei svale stupar og flyg lågt mot stranda,
det varslar regn, det seier dei som veit,
og blåklokkene kvilar blått mot handa,
mens sommar, haust og livet blir til eitt.

*

Ei vipe samlar vengene og kviler,
me går her og er saman utan ord,
det pustar sommar, livet ligg og smiler,
sjå himmelen er høg og verda stor,
tre skarvar sender mørke blikk mot dagen,
ein sommarfugl vippar på eit strå,
ei humle landar gult på prestekragen,
her går me du og eg, me lever nå.

*

I lyset i august, det moldtungt store,
ved sidan av kvarandre, heilt i ro,
med merke etter alt det tida gjorde,
me hugsar at me gråt og at me lo,
eg samlar tid og veit ho må forsvinne,
eg held ho fast som sand i handa mi,
og bølgeskvulpet er eit mollstemt minne,
om alt som kjem, og alt som er forbi.

Der ute flokkast fuglane
dei skriv med heilag penn
på himmelen sitt noteblad
ein song om haust igjen.
Kom hit til meg og møt meg,
eg er ikkje redd for haust,
for me veit alt om stormar,
og låtten vår sit laust.

I hagen takkar sommaren
og opnar opp ei dør,
me høyrer hausten sin musikk,
ein song me kan frå før.
Eg kjem på bare føter,
kan du høyra det er meg?
Du høyrer nok på stega,
det er eg som kjem til deg.

Nå speler livet tonane
i sitt mysterium,
og livet reknar timar
mot ukjend endesum.
Men blomar blømer modig,
for framleis finst her tid,
me er her begge framleis,
så hald fast i handa mi.

Haustvise til barna mine

Sjå regnet vaskar jorda og vindane sit laust,
sjå greinene er tunge av plommer og av haust,
og roser slepper kronblad mens nyper raudnar fram.
mens marka skifter farge, og trea byter ham.

Når nye grinder opnast mot alt som koma skal,
når fuglar søkjer flokken, og sommar står for fall,
når mjukt og mollstemd vemod vil fylla alt som er,
og livet blir september, med raude rognebær.

Då skal eg samla gleda eg finn i blikket ditt,
ho dansar over lepper, ho ler mot hjartet mitt
ho glitrar blidt i stemmen og er i dine ord,
ho varmar meg i vinden, fordi eg er di mor.

Sjå årstider skal koma, og du, du skal gå inn,
og finna fram til stien som du skal kalla din,
og leva håp og vemod, og lengt og sorg og tru,
om du kan bera gleda, velsigna vere du.

Det er sommar i september
Kan det verkeleg gå an?
Roser blømer inn i hausten,
milde bølgjer slår mot land.
Nokon badar rett her ute,
fuglar flokkar seg og dreg.
Livet det har blitt september,
sommaren er att hos meg.

Tunge raunbær heng og gløder,
og potetgras blømer kvitt.
Det er sommar i september,
det er kyss i smilet ditt.
Sol av gull i horisonten,
vinden leikar som han vil,
det er sommar i september,
det er godt å vera til.

Det er sommar i september,
allting har si mogne ro,
takkar for alt som har vore,
sommaren har vore god.
Snart skal frosten kyssa jorda,
snart skal mørket falla tungt.
Me har sommar i september,
alt er framleis nytt og ungt.

Heidi