Septemberdagar

Nesten kvar dag tenkjer eg på tekstar eg har lyst til å skriva her, men dagane er så fulle av innhald at eg ikkje har kome så langt. Når det går så lang tid utan at eg får skrive så hopar dei ikkje-nedskrivne tekstane seg opp i tankane og så veit eg ikkje kor eg skal begynna. Derfor begynner eg akkurat her og nå. Eg har akkurat levert den første oppgåva mi på det kompetansehevande norskstudiet eg er i gang med. Faget i seg sjølv er både interessant og kjekt, den første terskelen går ut på å finna ut av elektronikken, systema og alt det andre eg må finna ut av når eg må forhalda meg til at Elvira Huskestuen aldri har vore nettstudent før. Den andre terkselen er å få til å skriva ein akademisk tekst etter alle reglane som viser seg å finnast. Det følest eigentleg meir som å reprodusera nyleg lesen kunnskap og plassera han i rett rute med dei rette referansane, men eg innser forøvrig at dette er noko det sikkert er nyttig å læra seg… Stort sett skriv eg jo bare etter eigne reglar, tankar og innfall, og det er vel som med strikking og teikning, ein må læra å strikka rett fram og tilbake før ein kan komponera eigne kreasjonar, og ein må læra å teikna hender før ein slepp ut av kunst- og handverksskulen, som sikkert ikkje heiter akkurat det lenger… Eg er ein hund etter kreativitet og refleksjon, men det er jo mogleg dei spør etter det på eit seinare tidspunkt…

Elles så skjer det mykje kjekt i livet mitt. Sist helg reiste eg spontant til Oslo og hadde ei fantastisk helg i lag med Eva Mari og barna mine, og eg fekk til og med besøkt Heidi, venninna mi som har flytta til Oslo, med og til alle sine.

Eg har i det lengste venta og håpa på litt ekstra-sein-sommar, men eg må nok kanskje innsjå at nå er det haust ein må rekna med. Veret på Jæren er seg sjølv likt att, etter den lange varme sommaren. I dag selde eg lodd på Hå gamle prestegard som dugnad for venneforeninga der eg er med i styret. Det regna og det bles og søkkvåte og forblåste menneske kom inn for å varma seg etter vandringsturar langs havet.

Eg hadde med meg ein ekstra jakke og varme regnklede med intensjonen om å gå ein lang tur før eg reiste heim uansett kva ver det var. Merkeleg nok var det opphaldsver nesten gjennom heile turen, men dei fleste vandrarane hadde nok kome seg i hus, for eg hadde turterrenget stort sett heilt for meg sjølv.

Uansett ver så er det alltid så fint å vera ute akkurat her. Det kjennest som mitt landskap, eit landskap som ligg der og er frodig, øde, bart og storslagent på same tida. Aldri går pulsslaga så fredeleg gjennom kroppen som når dei lyttar til havet sin grunnpuls. I møte med det uendelege havet så kan ein kvila så trygt i å vera liten sjølv. Av og til er det velsigna godt å vera liten, å vera ein del av ein større samanhang, og bare lena seg mot akkurat det.

Heidi