Bare ei veke att av skuleåret

nor

Ein eller annan gong skal eg vera klok og forutsjåande og ha gjort alt forefallande i god tid slik at eg kan surfa gjennom dei siste vekene på ei bølgje av late dagar og vennlig overskot for så å koma lukkeleg og utkvilt over målstreken til ferien…

Heilt sånn vart det ikkje i år heller, men nå har eg jo kunna unnskulda meg med at eg hadde eit og anna å henga fingrane i når eg ikkje var på skulen og… Det går alltid så svimlande fort på slutten, og det er alltid så mykje som skal ordnast. Dette året skal eg verken byte kontorplass eller klasserom, så sånn sett er eg i ein luksussituasjon… Nå er papirarbeidet unnagjort, trur eg, og bare ryddinga står att. Eg jobbar på trinn med gode og ryddige menneske, så det å samla inn bøker telja opp osv, slepp eg og lett unna i forhold til når eg styrde min eigen butikk og måtte finna ut av det sjølv når noko ikkje gjekk opp… Det burde med andre ord vera overkomeleg. Eg skal ta i mot utsjekkslista med rak rygg og entusiastisk kryssa av på at alle papir er leverte, alle rom er rydda, arbeidsplassen er reinslikka, alle jakkar fjerna frå garderoben, vaktvesten teken heim for vask og kaffikoppen teken ut av skapet…

Denne veka hadde eg bokslepp i lag med dei flinke skriveelevane mine. I år har eg bare hatt fem elevar, fem flinke jenter frå ungdomsskulen og vidaregåande skule. Til neste år blir dei litt yngre, for eg veit at det er sjuandeklassingar som har søkt. Det er kjekt at det kjem med nye. Eg tek inn maksimalt ti elevar om gongen, for då har eg sjanse til å fylgja dei godt opp. Eg er stolt over det dei har fått til.

Me var i lag med kunstfagelevane som hadde utstilling i mølla. Det er veldig kjekt med samarbeid, og eg lar meg verkeleg imponera over elevarbeida deira. Her er eit lite utsnitt av det eg såg.

Eg er så glad for å ha ein liten jobb i kulturskulen. Eg synest rett og slett at breidden der gjer at me har eit veldig godt tilbod til barn og unge på mange ulike fagfelt. Utan å blunka kan eg og seia at kollegene mine der er utruleg dyktige. Eg er jo rimeleg ufaglært i både dans og musikk, så eg lar meg imponera noko voldsomt over kva enkelte menneske kan og får til med barn og unge. Det er godt me er ulike, for saman får me til det meste. Det er vel i grunnen slik med det meste her i livet.

På laurdag skal eg ta med skrive-elevane på skrivetur. Det gjer me minst ein gong i året. Då set me oss på toget, går av ein utvalg plass med skriveblokk og blyant og prøver å festa alt me ser av liv og rørelse til papiret. Det pleier å vera veldig kjekt. Det ser ut til at veret og vil vera oss vennleg, slik at regnet ventar til me er akkurat vel heime att…

I kveld skal eg nyta ein av dei lyseste kveldene i året i lag med gode venninner frå barne- og ungdomsskulen. Det gleder eg meg til. Dessverre går eg glipp av personalavslutninga før sommaren, for den første datoen var avtalt først. Det er litt trist at eg framleis ikkje har klart å læra meg kunsten å forlenga døgna eller å vera to plassar på ein gong. Eg har aldri likt å gå glipp av noko.

Nå skal eg snart gå ut og sørga for å ikkje gå glipp av junidagen der ute. Eg tenner eit lys for ein eg bryr meg om som har det vanskeleg. Det kan få lysa her for alle andre som og treng eit ekstra omsorgslys akkurat i dag.

Heidi