Luke 7-2019

I dag byr eg på eit innslag frå youtube som eg såg ei lenke til på facebook i går. Eg syntes det var vakkert og vemodig og ei påminning om kor fort tida går, for det er jo ikkje sååå lenge sidan. Kenneth Sivertsen har gått ut av tida, Herborg Kråkevik har gått vidare, og denne julesongen er vel blitt meir eller mindre gløymt, i alle fall hadde eg gløymt han.

I går kveld var eg på eit veldig koselig julebord med kollegene i kulturskulen, og i dag har eg vore på førjulslunsj i lag med litteraturgruppe. Desse vekene før jul er fine. Eg opplever at folk er ekstra obs på å ta seg tid til kvarandre og gjera gilde ting i lag, sjølv om veldig mange har det ekstra travelt med alt som skal ordnast før jul. Det er ein god idé at me feirer lyset mens det er på det aller mørkaste rundt oss. Eg trur alle lysa me tenner inne er med på å gjera desse aller mørkaste vekene i året koselege og spesielle.

Sidan eg er så godt i gang med trenden å presentera eit dikt frå den nye samlinga kvar dag, så får eg ta med eit i dag og.

Desember

Klokkene ringer modig for oss, for den gråkalde,
våte desembersundagen,
den andre i advent.

Lyset treff oss likevel gjennom farga glasvindauge.

La oss vera stille for Gud.

Heidi