Streif av det som snart er over

Det er travle veker med eit uungåeleg drag av vissa om at noko går mot ein ende. Eg er ikkje så glad i at ting tek slutt og eg er ikkje ein stor tilhengar av å bryta opp frå noko som helst.

Alt som gjerast skal ligg og dirrar. Nå sit eg av alle ting midt i ei rekkje av digitale utviklingssamtalar. Utviklinga i skulen, ikkje minst denne våren er prega av at ingen gamle lærarar får lov til å tru at dei kan alt frå før og at dei allereie har erfart det meste når det gjeld undervisning og orden og åtferd. Etter å ha funne ut at det faktisk fungerer med fjernundervisning og heimeskule, digitale møte og filming av oss sjølve når det trengst, så sit eg nå og ser foreldre på skjerm i lag med barna deira og finn ut at det faktisk fungerer med den typen samarbeid og. Eg kjem inn i stova deira, og dei kikkar inn i mine rotete bokhyller.

Eg takkar foreldra for godt samarbeid, og seier til elevane at me heldigvis har nokre veker att å vera i lag. Eg tenkjer på alt som skal organiserast, alle papir som skal i elevmapper, planar som skal evaluerast og ikkje minst alt som skal ryddast, teljast opp og leggjast på plass. Det siste fortrengjer eg så lenge eg kan. Det same gjeld alle permane eg drassar med meg frå etasje til etasje og eigentleg aldri opnar, men som eg ikkje får meg til å kasta. Det finst periodar i livet der eg føler meg litt i utakt med resten av verda. Den eine perioden er i jula når eg akkurat har fått henta fram julepynten medan dei andre kvitrar om at nå skal det bli herleg å få rydda jula vekk. Det andre er når det går mot sommar og alle spring entusiastiske omkring og synest det er herleg å få rydda vekk og ordna medan eg helst vil halda lengst mogleg på det normale fordi eg gruar meg litt til både avskil og rydding.
Det pleier å gå godt til slutt.

Nå vil eg mest av alt nyta å få vera i lag med elevane desse siste tre vekene før dei skal sendast ut i den store verda. Eg har i grunnen god tru på at dei skal klara seg godt.

Heidi