Luke 5. -2020

I dag er eit av førjulsrituala gjennomførd, og obligatirisk fotografering av ivrig bakande barn med kjevle og forkle fekk me og sikra oss. Dette er ein av stasjonane frå barndomen sitt kart over ei gild førjulstid. Eg hugsar kveldar heime ved kjøkkenbordet med store mengdar klissete deig og utstikksformer, og ikkje minst hugsar eg at mor sa at det gjekk an å laga eigne figurer viss me heller ville det. Det ville eg alltid, og eg meiner å hugsa at reiskapa var eit slikt gammaldags utskjeringshjul og ein butt smørkniv.

I barna mine sin barndom vart det og bakt kvite kakemenn og i tillegg peparkaker av ferdig deig frå Ikea. Nå har det eldste barnebarnet overteke stafettpinnen og med stor patos fortald at ho ikkje treng hjelp til kjevling, det klarer ho sjølv, etterkvart forstod ho at litt kjevlehjelp nok ikkje var heilt feil når ein nettopp har fyld tre år. Ho er forresten mormor sin draum når det gjeld entusiastisk deltaking i leik, baking, høgtlesing og formingsaktiviter. Alt eg har lyst til at ho skal ha lyst til stiller ho glad opp i. Eg kjenner og att barndomen si skråsikre tru på at det er ein sjølv har rett. «Nei mommor du synge feil, dæ hette ikkje vanilje, dæ hette familje!» Sitatet er henta frå songen om Bakermester Harepus. Eg prøvde å overbevisa om at han hadde kaker nok å få for en hel familie, noen store noen små, noen er med sukker på og noen med VANILJE. Ho let seg ikkje rikka ein millimeter, smilte bare overberande til meg og song vidare. Me måtte nemleg synga den songen fordi me skulle leika at ho var «Bakermester Harepus» mens me bakte…

Jammen fekk me ikkje ete førjulsgraut og med mamma og pappa før bakinga, og nesten med Karamella, men ho er jo bare tre månadar og føretrekk andre næringsmiddel framfor risgraut. Då bakinga var lukkeleg overstått og kakene fordelt mellom dei to bakarane vart «Harepus» frakta syngande heim til huset med ein kakeboks i hendene, og så var turen komen til vask og rydding på kjøkkenet. Plutseleg hugsa eg kor trøytt eg alltid er når den fasen kjem etter baking av dobbel og tredobbel deig, og eg lurer og alltid på korfor det blir minst dobbel så rotete hos oss som det gjer hos alle andre. Kanskje ein av grunnane er at eg finn fram førti utstikkerformer i staden for fire, som sikkert hadde vore nok det og. Nå gjeld det bare å minna meg sjølv om at kakemenn ikkje er såååå godt, og at dei stort sett bør etast av andre enn mormor.

Det eg eigentleg hadde tenkt å skriva mest om i dag var noko me las om i dagmorges, og som på mange måtar er eit slags ideal/ livsmotto frå bibelen. «I stillhet og tillit skal din styrke vere». Det seier eg ofte til meg sjølv, og det lener eg meg ofte mot. For å vera litt sjølvransakande og ubehageleg ærleg, så er eg veldig flink til det siste, og til dels skikkeleg dårleg på det første. Eg kan koma inn på arbeidsrommet på jobb og seia begeistra til dei som sit der. «Så herleg og stille det er her! Det er utruleg deilig å koma inn i eit stille rom etter ein lang dag i klasseromet. Av og til er det at det er stille akkurat det eg treng… osv…» Så hender det eg tek hintet etter ei stund, og seier til dei som sit stille og jobbar: «Kanskje det VAR stille og herleg her før eg kom inn?» Lett humring og liten respons fortel meg at nå traff eg spikaren på hovudet.

Men eg LIKER faktisk at det er stille. Eg øver meg på å vera stille sjølv. Eg vil gjerne vera ein lyttande person som har evnen til å halda munnen lukka når det trengst. Av og til har eg fått oppbyggeleg tilbakemelding på at det nok er fint viss andre og kjem til orde av og til. Då blir eg litt lei meg og bestemmer meg for å vera taus og mystisk i eit par veker. Dessverre får eg det aldri til. Men som sagt, eg øver… For mange år sidan oppdaga eg at det ikkje er min oppgåve å plapra på innpust og utpust dersom eg opplever det pinleg taust i eit rom. Det var ei nyttig oppdaging.

Og alvorleg talt så trur eg at me treng å vera stille og lyttande for å finna ut både kven me sjølve er, kven me andre er, kva livet handlar om, og kva me eigentleg trur og meiner vil vera klokt for oss sjølve og andre. Eg trur me lever i ei tid der me har eit veldig hektisk tempo og lite stillheit.

Denne setningen øver eg meg på:
Når eg ikkje finn orda, kan pusten min vera ei bøn.

Ha ei framleis fin helg.
Heidi