Luke 6b- 2020

Som nokre av dei som les veit, så er Elvira Huskestuen mitt alter ego. Namnet stammar frå ei bok mor av ein eller annan grunn hadde i hylla heime : «Husmorens arbeidsbok». Boka stammar frå ei tid då ingen søte små jenter heitte Elvira, og Elvira Huskestuen er namnet på ein litt stakkarsleg gjennomgangsfigur i boka. I motsetnad til hovudeksempelfiguren, ei drivande husmor som visste i kva skap strykebrettet skulle stå og i kva skuff oppvask- klutane skulle liggja, var Elvira Huskestuen den som gjorde alt feil, og som måtte gå mange ekstra steg fordi strykebrettet var i feil etasje. Eg hugsar denne litt nedlatande setninga frå boka: «Stakkars lille upraktiske Elvira Huskestuen.» Som den litt eksentriske 7-8 åringen eg var som sat og smuglas «Husmorens arbeidsbok» i staden for å vera ute og leika, bygde det seg opp ein liten mistanke om at eg kunne koma til å bli Elvira Huskestuen når eg blei stor… Eg skjøna jo ut frå konteksten at det burde ein absolutt ikkje bli…

For å koma med endå fleire personlege betruingar, så er eg ikkje bare Elvira Huskestuen. Eg er og fru Hemul. Eg er nemleg gift med ein vaske-ekte hemul. For dei som ikkje kjenner så godt til universet i Mummidalen, så er hemulane desse vesena som er heilt utruleg fokusert på ein ting. Dei kan vera botanikarar på evig jakt etter sjeldne artar med eit forstørringsglas i handa, dei kan vera astronomar med lange stjernekikkertar eller dei kan vera politimenn med fullt fokus på lovar og reglar.

Min hemul er og periodevis veldig oppteken av ein ting, fokuset vekslar heile tida, og det er heilt uføreseieleg kva fase han plutseleg går inn i. Han er mannen som har brent for vindsurfing, pudlar, golf, salsa, argentinsk tango, friluftsliv, fotografering og mykje meir. Han er og typen som kjem seg til Buenos Aires for å ta privattimar i tango når det er det som er det saliggjerande. Dessverre gjekk eg glipp av evangeliseringsfasen hans som var før mi tid. Eg trur at eg på den alderen ville ha falt pladask for ein så dedikert misjonær. Falt gjorde eg, men då var han alt over i ein annan fase.

Eg heva forbausa på augnebryna då han plutseleg ein dag ville dyrka økologiske grønsaker og poteter i hagen, for hage hadde han aldri hatt tid til før. Den fasen me er inne i nå, såg eg heller ikkje koma. Nå er eg plutseleg gift med ein ryddehemul. Det har eg ikkje vore før, så i og for seg er det fint. Det er bare det at Elvira Huskestuen ikkje er klar for å bruka alt for mykje tid på rydding. Plutseleg ligg skeiene i bestikkskuffa i skei, kjøleskapet var systematisert med små plastboksar med seks små hendlar som må bøyast på plass dersom ein skal henta ut osten eller setja han på plass. Plutseleg er det orden i kjellaren vår, og eg finn ting eg har leita etter lenge. Så langt alt vel, men nå må eg bruka tid på å forsvara alt eg vil ta vare på. Det er ikkje lett for andre å forstå at eg ikkje kan kasta lærardagbøkene frå 16 år tilbake. Argumentet om at det er levd liv og levd historie der og at det kan vera fint å vita kva slags opplegg elevane mine fekk bryna seg på 13.oktober 2008 når liksom ikkje fram. Eg var likevel nesten på veg til å kasta dei, men utsette prosessen inntil vidare.

For 15, eller kanskje 25 år sidan, eg er rett og slett ikkje heilt sikker, strikka eg jakken øverst på sida i restegarn. Eg trur alt er rein ull, men elles er det alle kvalitetar og fargar systematisert i regnbogeteknikk… Eg koste meg veldig med prosjektet, men jakken vart aldri brukt fordi han liksom vart… litt for mykje… Heilt sidan då har eg visst at han låg i ein plastboks i kjellaren i lag med andre klede som ikkje var i bruk. Eg tok han fram for å sjå nærare på han og eit par stader var det bittesmå hol. Sidan han låg i ein lukka boks kan det ikkje ha vore mus. Eg følte meg nå litt som Ingerid Sletten av Sillejord, ho som gøymde huva av farga ull som ho hadde fått ut av mor i tretti år for å bruka ho om ho vart brud. Då ho ville leita huva fram fordi ho innsåg at ho aldri kom til å bli gift, oppdaga ho at «då var det ikke tråden igjen».

Nå har eg vaska jakken og tenkt at han kanskje kan få ein ny sjanse. Han kan kanskje varma meg om kveldane når eg er aleine heime, eller kunne kanskje rett og slett duga som eventyrforteljarjakke… Ein gigantisk gammal koffert vart og hiven ut, men vart teken inn i varmen fordi han ville fungera så fint som kostymekoffert under teaterleik, eller kanskje til eit stykke der barna får finna eventyrrekvisittar i kofferten.

Stakkars hemulen min. Elvira Huskestuen er nok ikkje den lettaste å omvenda til minimalisme eller feng shui. Men eg får henga med så godt eg kan og protestera akkurat passe heftig. Det er då ein del bra ting og med det at huset er i ferd med å bli rydda…

Heidi