22.mai – Rørande, gildt og travelt

I morgon fyller eg seksti år. Det kjennest surrealistisk fordi eg ikkje kan forstå at eg står her og kan smykka meg med eit så høgt tall. Eg fylde då nettopp femti, og førti, og tretti… Og elleve for den saka si skuld. Eg har rett og slett erfart det eg ikkje trudde på før, at ein slett ikkje kjenner seg som femti, seksti eller nitti år. Ein kjenner seg rett og slett som seg sjølv. Eg innbiller meg og trur at eg har mykje meir til felles med meg sjølv som tretti-åring og førti- åring enn eg har med dei fleste på min alder som ikkje er meg…

Eg synest at livet bør feirast og takkast for, og det er derfor eg har hatt eit høgt ønske om at alle barna mine skulle kunna koma heim og feira livet i lag med meg. Slik tidene er har det ikkje vore sjølvsagt at det ville la seg gjera, både på grunn av koronasmitte og andre ting, så eg er veldig takknemleg for at me får nokre dagar i lag nå.

Sjølvsagt ville eg aller helst ha kunna samla mange, mange fleire, både familie og venner, for eg er så heldig å ha veldig mange som eg er glad i, men slik vart det i år. Kanskje me kan ta det igjen seinare, det er fint å ha noko å gleda seg til.

I morgon er planen å ta i mot nokre få og utvalde til å eta kake i lag med oss, og så tek me med oss dei vaksne barna på Apoteket der Heine Grov skal stå for ein familiemiddag. Det gleder eg meg til. Med ei ramme på fem besøkjande i heimen får me ikkje ein gong inn alle våre i stova samtidig, så dette blei måten å gjera det på, på utestadar er det lov å vera ti i lag, og det hjelper jo litt.

I dag har det til mi overrasking og glede strøymd på med gilde helsingar, nydelege blomsterbukettar og til og med nokre presangar, som eg er så barnsleg at eg har insistert på å venta med å opna til i morgon. Eg synest framleis at det å ha uopna presangar er veldig spennande… Og eg blir barnsleg glad av å fylla stova med fantastiske bukettar. Det er nesten så eg får lyst til å pussa opp rommet slik at det står i stil til dei vakre blomane.

Dagen i dag og har eg hatt gleden av å bruka i lag med barnebarn og barn. Det er det finaste eg veit. Sidan me skal ut og eta, blir det enkel matservering her heime i morgon, men eit par kaker har eg fått tid til å baka. Treåringen er så glad i å pynta kaker, så eg hadde lova at ho skulle få hjelpa meg å pynta sjokoladekaka mens ho var på besøk. Dette førde til at kaka måtte tast ut av forma og delast i to lag medan ho framleis var varm, noko som førde til eit aldri så lite krasj. Det som skulle vera ei hjarteforma kake sprakk opp og delte seg i noko relativt uformeleg som me måtte prøva å lappa saman med sjokoladekrem. Barnebarnet fekk frie tøyler med alt eg hadde i hus av kakepynt, og var strålande fornøgd etter vår felles innsats. Eg viste verket fram inne i stova, blunka til alle vaksne og sa at i dag var det kreativiteten og treåringen som hadde fått råda. Då fekk eg beskjed frå mine vaksne barn at den kaka såg då omtrent slik ut som kakene mine pleier å gjera… Så då så…

Det eg føler sterkast på ved inngangen til eit for min del nytt tiår er takksemd. Takk for alt det gode eg får ha i livet mitt og takk for alle dei fine folka eg kjenner. Mykje har vore spesielt for oss det siste året, men det slår meg kor utruleg mykje fint me har fått oppleva og kor mykje me har å vera glade for.

Pinsedag er ein fin dag å fylla år på. Det er ei av dei finaste tidene i året, og etterkvart har den kristne pinsebodskapen blitt veldig viktig for meg. På sundagsskulen tenner me tre lys for den treeinige Gud. Når me tenner det tredje lyset seier me i lag med barna. Me trur på Den Hellige Ånd som gjer oss kraft. Akkurat det kjenner eg at eg trur på. Ein Gud som gir oss kraft og styrke til å møta våre eigne liv og stå i dei. I anledning dagen tek eg med eit pinsedikt eg skreiv for ganske lenge sidan.

*

Blås på meg Heilage Ande

Blås på meg Heilage Ande
blås meg nedover gata
så eg kjem på rett plass

Ver den kvite dua
eg kan fylgja etter
på tå
utan å forstyrra eller skremma

Vis veg,
gløym ikkje
å bruka meg

Varm hjartet mitt
nok  til å tola ruskever

Gjer hovudet mitt
kaldt nok
til å klare tankar
om det eg ikkje veit
at eg veit

Ver krafta
eg ikkje står i mot
og vakt mine innfall

Ver kjærleiken
eg ikkje har ord for
og den som styrer lengten

Ver flammane
over håret mitt
og elden lengst inne i magen

Fyll meg med din fred

og med din uro.                                       

Heidi