I underhaldningsbransjen

Det har vore ei veke full av forestillingar, og det har vore heilt fantastisk. Dette er noko at eg kjenner eg har sakna under koronaepidimien.

På onsdag hadde me i fjerde tre rundar med Astrid Lindgren-forestillinga vår, og etter kveldsforestillinga for foreldre og besteforeldre hadde me loppemarknad og kafé oppe i klasseroma våre. Pengane me fekk inn går til barnekreftforeninga. Det gjekk så bra at me og elevane heilt spontant bestemde oss for å invitera to klassar frå naboskulen til å sjå på oss i morgon, og om kvelden, altså måndag 22. november har me ei open forestilling klokka 18.30 i aulaen på Bryne skule. Me vil då ta 50 kroner i inngangspengar, og det me får inn går direkte til barnekreftforeninga. Dersom nokon les dette i tide og får lyst til å koma, er dei hjarteleg velkomne. For elevane si skuld håpar eg det blir litt publikum, men me må jo fortelja dei at når ein spontant gjer slike ting så er det ikkje sikkert det er så mange det passar for.

På fredag og laurdag var det storstilt feiring av kulturskulen sitt 50-årsjubileum. Me hadde kveldsforestilling på fredagen og to forestillingar på dagen i går. Som ikkje heilt objektiv deltakar og tilskodar så må eg seia at eg var mektig imponert over det som vart vist. Eg har utruleg dyktige kolleger i kulturskulen, og innslaga frå nåverande og tidlegare elevar var veldig fine. Sjølv bidrog eg med ein tekst eg hadde skrive for anledninga. Eg tek han med her. Kulturskulen er eit skuleslag der det er høgt under taket og vidt mellom veggane. Det er eit rom der for kreativitet som det hender at eg saknar i vanleg skule, så diktet under er ei slags hylling til kulturskulen.

Eg drøymer om eit rom,
kanskje om ein heil skule
der ikkje alt alltid må vera firkantar,
der firkantane av og til kan kan få lov til å vera sirklar
eller luftballonger
eller til og med ei og anna stjerne.

Eg drøymer om eit rom,
kanskje om ein heil skule
der ingen gjer narr av små grøne sjiraffer,
eller fornektar tanken på eksistensen av rosa flodhestar.

Eg trur at det finst store gamle hus med verandaar
der fleire av oss enn me trur
kan stå og løfta prikkete hestar høgt opp mot himmelen,
kan stå der i vindauga og spela trompet
for natta og for stjernene
med håret strittande i rampete fletter
akkurat som Pippi Langstrømpe
mens det snør stille og fredeleg der ute.

Eg trur på at ord
kan la seg fanga i lufta
om ein er rask nok til å gripa dei i halen,
eller ytterst i den eine vengespissen,
og eg trur eg veit at fargar og notar
kan setjast i saman på tusen millionar nye måtar,
som ingen har tenkt på
før akkurat nå.

Eg trur på tala og bokstavane utanom tabellane,
eg trur på musikken utanom notesystema,
og eg trur at livet er uendeleg stort.

Eg trur at alle barn har venger
og at nokon må gje dei plass nok til å få brukt dei.
Eg trur at nokon treng hjelp til å fly
med tre venger i staden for to,
og at nokon er skapte for å vera den aller første
til å dukka i djup me andre ikkje har visst om.

Eg trur på salar med synkron dans,
med strutteskjørt og paljettar,
og på smale stiar over ukjende vidder
der ingen treng å gå i takt.

Eg trur på å løysa på slipsknuten,
på å sparka av seg skorne
og bare opna hendene.

Eg trur på rosa briller,
på varme blikk
og på mykje nysgjerrig glede.

Eg drøymer om ein skule med god plass
og eit rom fullt av mangslungne puslespelbitar.
Eg drøymer om at bitane blir til fine bilete
ingen hadde hatt fantasi til å sjå for seg
og om den djupe gleda over alle dei bitane
som ligg igjen på golvet
og som endå ikkje veit
kva akkurat dei
skal bli til.

Heidi