Luke 1 -desember 2021

Tradisjonsglad som eg er, så klarer eg ikkje å la vera å starta ein adventsblogg i år heller. Etter så mange år, så går det liksom ikkje an å slutta utan vidare. På skulen er me i gang med advent, og akkurat som kvart einaste år så startar adventstida nesten surrealistisk tidleg. Det var jo nettopp sommar, og for den saka si skuld, det var jo nettopp jul. Men elevane var heilt klare for å laga julelenker i glanspapir til å pynta klasseroma med. Til mi sorg er adventstakane med levande lilla lys blitt skifta ut med kvite ledlys med kunstig flamme. Det kunne eg ha skrive mykje og engasjert om, men i dag skal eg la det vera.

Som de ser på biletet, så har eg fått ein dose med levande lys nå i kveld. Biblioteket var pynta til fest, og fest vart me. Vår flinke og gilde bibliotekar, Aud Søyland Kristensen går av med pensjon nå i desember, og medarbeidarane klarte å overraska henne med ein kulturkveld. Sjølv fekk eg ein telefon på ei ustabil telefonlinje medan eg sat på toget ein gong i september. Kunne eg ha lyst til å bidra med noko på festen 1.desember? Det skulle vera så hemmeleg at det ikkje ein gong skulle skrivast meldingar om det. Så klart eg hadde lyst, det var ei ære å få vera med på noko slikt. Eg håpa eg hadde høyrd rett dato på telefonen. Eg skreiv det ned så fort eg kom heim frå Oslo og bestemte meg for at eg måtte ha med meg noko som var spesialskrive for anledningen.

Då eg kom dit kjende eg meg endå meir beæra over å få vera med. For eit flott program dei hadde laga.
For å gjera det første blogginnlegget i adventskalenderen litt enkelt for meg sjølv, så lar eg diktet eg skreiv vera hovudteksten min i dag. Etterpå må eg til med pakking, for viss alt går som me håpar så reiser me til Oslo med toget i morgon, rett etter skulen. Eg har gleda meg til turen, men det har vore så mykje sjuke folk rundt meg at eg nesten ikkje har hatt tru på at me kjem så langt som til toget. Akkurat nå reiser ein ingen plass med feber, forkjøling eller endå meir unevnelege plager.

Her kjem biblioteksdiktet mitt. Det er skrive til Aud, men alle som er glade i å lesa kan gå frimodig inn i det å ta teksten til seg.

Bibliotekstdikt til Aud

Av og til gløymer me nesten å hugsa
at bak ei beskjeden dør merka bibliotek
har me fri tilgang til verdenar full av verdenar.

Det er bare å banka på døra,
eller rett og slett bare opna ho forsiktig, forsiktig,
og lista seg inn på tå.
Då kan du før du anar det
vera midt i Nangijala, eller kanskje i Jante,
du kan vera på ei verdensomseiling under havet,
eller du stå der i heimekjend halvmørke
og høyra Enok Hove sine tunge steg
i heimelaga tresko over lynglandet på Høgjæren.

Men du kan like godt finna deg sjølv
på ein hagebenk der ein katt solar seg
du kan sitja der med eit brev i fanget
eit einaste lite brev,
og vita at slik ser draumen din ut.

Så møter du erobraren, oppdagaren og forføraren,
eller kanskje eit einsleg lite mummitroll
som engstar seg for kometen som kan koma,
før nokon anar det,
og gjera uboteleg skade.

Det kan og godt tenkjast
at du ser ei sint lita mymle stå der
og støtta deg i det å seia i frå
når det trengst å bli sagt i frå om noko.

Så kan det tenkjast at du høyrer
ei modig dame kviskra på svensk
at för mig kann kärleken aldrig vara
två som kryper ihop i ett hörn
medan livet brusar förbi,

Nei, for nokre av oss må livet alltid vara
många som kämper i bredd,
också du också jag,
mitt uppe, mitt ute i livet.

Du nikkar kort og bifallande
før du går styrka ut døra
for å finna nye innganger.

For den som les bøker
finst det alltid nye synsvinklar
og erfaringsbasar å kikka ut i frå.
Du mjuknar inst i magen,
og du smiler tappert
når du ser kor merkeleg ukjend
og forunderleg kjend livet ser ut
når du kan sjå ut frå andre auge enn dine eigne.

I slike landskap trengst det losar og kjentfolk
Slike som har trakka opp løyper og stiar.
Det beste er kanskje vaksne damer,
slike som har vandra her lenge
og kjenner avkrokar
og omvegar betre enn dei fleste,
slike som har forsynt seg såpass av Idunn sine eple
at dei kan gjera vakta si lang.

Dei kan losa heimlause og villfarne
så langt at dei kjenner seg trygge og modige
og finn resten av vegen sjølv.

Seinare når dei ein vakker dag går av vakt,
er ferda ikkje meir enn godt påbegynt.
Då kan dei skli ut og inn av rom og dører,
dørene på biblioteket på Bryne,
eller knallblå greske dører
på øyer langt frå heime.

Den som framleis er svolten på livet
har alltid mykje å henta.
Den mätta dagen, den er aldrig störst,
den besta dagen är en dag av tørst.

Dei som har auge å sjå med
og hug til å lesa med stadig nye auge,
er utan grenser.
Dei har røter og venger,
og kan fly når det trengst
dei kan jakta orda og eventyra
der slikt er å finna.
slike menneske,
finn alltid fram.

Heidi