Luke 10 – desember 2021

Eg får ikkje bestemt meg for om eg skal skriva at nettene blir lange eller at nettene blir korte når eg kjem meg alt for seint i seng… Resultatet kan i alle tilfelle bli litt for lite søvn. I kveld kan eg rapportera om at eg og Leif har vore ute og gått med isbroddar på skoa. Eg er imponert over kor effektive dei var. Astrid melde at vegen opp til dei var forferdeleg bratt, og det var absolutt ikkje overdrive. Eg følte meg nesten som ho i eventyret som måtte klatra opp glassberget medan me manøvrerte målretta oppover den islagde vegen.

Planen denne helga var å samla ein gjeng venninner frå lærarskulen her på Bryne, men på grunn av koronasituasjonen vart det bare Torun som kom til meg og Astrid her på Bryne. Me tok derfor med oss dei av mennene våre som var tilgjengelege og hadde ein kjempekoseleg kveld her på Bryne. Arrangementet held fram i morgon.

Elles har me vore i gravferd i dag. Me fekk vera med på å ta farvel med mor til Inger i Høylandkyrkja. Sermonien var varm og vakker.

Det var første gong eg var i gravferd med munnbind på. Munnbind er framleis noko som gjer meg ein litt surrealistisk følelse både å bruka og sjå i bruk, men det er merkeleg kor fort me venner oss til det som i utgangspunktet virkar heilt unaturleg.

Veret er framleis vakkert og kaldt og det er framleis til dels speilglatt. I løpet av nokre dagar trur eg det blir mildver og regn og omtrent slik me pleier å ha det her.

Råd til meg sjølv til jula skal ryddast vekk: Ikkje la adventpynten liggja i botnen av dei store julepyntkassane. Det blir så tungvint dt.

Heidi