Luke 19- desember 2021

For nokså nøyaktig eit år sidan, sat eg på arbeidsromet her heime med heftige hosteanfall og venta på svaret på ein koronatest. Då ungane kom heim frå Oslo sat mor med munnbind i andre enden av stova og venta framleis på svar. Eg var veldig redd for å ha smitta kolleger og elevar slik at dei skulle måtta feira jul i karantene.

Heldigvis var svaret på testen negativt, og det blei jul i stova. Den gongen såg eg ikkje for meg i min villaste fantasi at noko slikt skulle gjenta seg neste gong det vart jul.

For å gjera ein lang historie kort… Smittesituasjonen tilseier at nokre av trinna på skulen, mellom anna mitt, skal ha heimeskule på måndag og tysdag. Eg har teke ein negativ hurtigtest i dag og tenkjer at då kan eg med høg dannsynlegheit ikkje ha smitta barnebarn på overnattingsbesøk, familie som eg drakk adventkaffi med, eller vennene som åt kveldsmat hos oss i kveld.

Det er eg takknemleg for. Eg har hatt ein lang og fin sundag som ikkje har blitt kasta vekk på soving. Dei små overnattingsgjestene sov seg fredeleg gjennom natta, men såg ingen grunn til å drøya morgonen unødig lenge. Ti på halv seks stod me opp eg og jentene, og jammen kom ikkje morfaren tuslande grytidleg han og. Det er ikkje kvar sundag me er frokost halv sju eller startar på peparkakebaksten i nitida om morgonen.

Eldstejenta har kome i den fasen at ho lagar linjer på eit ark, fyller linjene med bokstavar og ber mormor lesa kva ho har skrive. Det er ein fryd for henne å oppdaga at ho kan skriva noko som kan lesast. Etter å ha lese høgt eit til dette ukjend åttelydsord, spør eg kva ho trur det ordet kan bety. Løysingsorientert som ho er fortel ho raskt at det er jo namnet til lillesøster til Karill… Det namnet kan ein jo ha behov for både å kunna lesa og skriva…

Lillesyster stabbar rundt på to framleis litt ustø bein og trener seg på å halda balansen. Ho øver og iherdig på førstelinja i same songen som i går: Bæ, bæ liela… Melodien er klokkeklar, men teksten er det ikkje heilt lett å få tak på. Det er fascinerande å sjå korleis lysta til å læra nye ting ser ut til å sitja djupt planta i barn. Som me song med Liv Godin på Ålgård skule på begynnelsen av 70-talet: «Øve, øve jevnt og trutt og tappert det er tingen, alltid bedre om og om og om igjen»

Eg ser for meg korleis Liv Godin midt i ein heilt annan time, for eksempel ein handarbeidstime, spontant kunne stilla elevane opp som eit songkor, og med stor entusiasme dirigera songen på sin særeigne måte.

Mange av lærarane frå skulegangen min har eg på repeat i minnet, og eg kan endå høyra for meg ting dei sa og gjorde både med ord, intonasjon, kroppsspråk og bevegelsar. Det er i beste fall litt rart å tenkja på at folk på Bryne kan leva med ting eg har sagt og gjort som lærar djupt forankra som ein film i minnet. Samtidig er det viktig at me, og ikkje bare dei av oss som er lærarar, hugsar at me stadig går rundt og lagar avtrykk i kvarandre sine mentale minnebøker

Måtte me gjera det med klokskap.

Heidi