Rare veker

Det er vel inga overdriving at me er inne i uvanlege tider. Som eg skreiv sist, så har eg nesten litt behov for å loggføra korleis vekene denne vinteren har vore. Det må rett og slett vera interessant å ha det nedskrive til seinare bruk og refleksjon.

Kanskje me trudde me hadde nådd ein slags topp av koronapandemien då trinnet mitt haldt heimeskule dei siste dagane før jul fordi me hadde smitte på trinnet. Slik skulle det ikkje visa seg å vera. Etter jul tok det verkeleg av med veker der me hadde fleire sjuke enn friske elevar, og sidan har det aldri heilt slutta å ta av…

Dei siste vekene har smitta slått som store bølgjer over personalet på skulen min og over dei fleste andre arenaer. På jobb har det vore eit dagleg puslespel å få til å vera nok vaksne til å driva god og forsvarleg undervisning, og me har verkeleg fått tøya fleksibilitetsmusklane våre på å måtta snu opp ned på det me har av planar nesten frå dag til dag. I familien har til nå 75% av barna mine og svigerbarna mine vore smitta dei siste vekene og 50% av barnebarna for å vera litt meir matematisk enn eg pleier å vera. At små barn plutseleg er veldig dårlege er ikkje kjekt i det heile tatt, men heldigvis gjekk akkurat det fort over.

Noko av det som er utfordrande er å gå og venta på at nokon, kanskje for eksempel meg sjølv, skal bli smitta og det å leggja planar for korleis me løyser det når og viss folk blir smitta. Eg synest for eksempel det er ganske utfordrande å ikkje kunna melda seg til å hjelpa til med å passa smitta barnebarn fordi eg så langt ikkje har hatt korona sjølv. Men som barnebarnet trøysta meg med: «Me æ jo enn familie for dæ om atte æg ikkje kan koma inn te dæg fordæ æg he korona!» Det er jo veldig sant… Og det å få snøklokker levert på døra av ei som ikkje kan koma inn er jo til å bli rørt til tårer av.

Tre turar austover i haust har måtta avlysast på grunn av smittefare. Den eine turen vart flytta på, men let seg ikkje gjennomføra på andre forsøk heller. Eg skulle ha vore på eit styremøte i Oslo som eg måtte fylgja via ipaden frå stovebordet heime. Det gjekk heilt fint det og.

Eg gleder meg veldig til at eg ikkje lenger føler at eg må åtvara folk om at eg har vore oppi veldig mykje smitte i det siste, og at det kanskje er lurt å halda litt avstand.

Då den store opninga kom midt i eit kaos av smitte og korona sa eg til yngstesonen at eg nok syntest dei kunne ha halde igjen bittelitt ei stund til. Eg måtte smila litt av svaret hans: «Men du må huska på mor at dæ æ andre samfunnshensyn å ta enn hypokonderiske femtiåringar.» Eg innsåg at han hadde eit poeng, og måtte smila litt både av det og av at han var hensynsfull nok til å slå av ti år i aldersanslaget.

Eg må jo seia at dei siste to åra har vore god eksponeringsterapi for skaphypokondarar. Eg må vera ein av landets ivrigste brukarar av heimetestar, men har elles klart meg bra. For å vera heilt ærleg må eg innrømma at eg kjenner det litt når det blir bestemt at koronasjuke barn kan gå på skulen som vanleg dersom dei bare har lette symptom, det kan jo vera at dei som har bestemt det har rett i at barn må få ein så normal kvardag som vanleg.

Og akkurat det synest eg faktisk at me har lukkast i. På skulen lever me det normale livet så langt det kan la seg gjera og eg er veldig imponert over dei eg jobbar saman med som verkeleg står på for at pandemien og stort fråfall av vaksne på jobb ikkje skal gå ut over ungane. Midt i koronabølgja lever me eit nokså normalt og veldig triveleg skuleliv. Fleire av dei eg snakkar med på jobb seier at dei aldri har følt seg så slitne om kveldane som dei gjer akkurat nå, så då får me trøysta kvarandre med at det sikkert bare er heilt normalt etter månadar med litt høge skuldre medan me balanserer våre eigne post- eller pre-koronasymptom så godt me kan. Dette står me i og greier oss faktisk ganske bra.

Då me høyrde om fritidskarantene, at me som lærarar skulle kunna gå på jobb og vera i karantene i fritida, høyrdest litt urimeleg ut då eg høyrde om det første gongen. Nå innser eg at det i grunnen nesten er slik me har levd etter jul. Det har vore velsigna deilig å setja seg i sofaen med eit strikketøy, ein katt og eit fjernsynsprogram når kvelden nærmar seg.

Morgonane og kveldane er blitt merkbart lysare. Snart trengst det ikkje sykkellykt lenger dei morgonane det ikkje er så glatt at sykkelen må bli heime i garasjen medan eg tek beina fatt. Eg har snøklokker i ein blå vase på bordet, og vipa er observert på Jæren allereie. Det blir vår i år og, sjølv om dei som styrar verda raslar med sablane og hissar til krig. Nå held me oss godt fast i alt som godt er, lagar surdeigsbollar som skal stå til heving i åtte timar på kjøkkenbenken og pustar langsamt inn og ut medan lyset kjem tilbake og pandemien går over.

Heidi