Blåfarga bøner

Me vekkjer motet vårt til nye songar

medan me bles mollstemde bøner

gjennom klarinettane våre

så blåtonane presser seg mjukt

mot alle veggar som aldri skulle vore der,

og strikkar ordlause bøner i blått garn

med klirrande, klagande strikkepinnar.

Me baker brød med smak av håp og salte tårer,

me tørker snått og bekymring under rennande barnenasar

før me kyssar dei på begge kinn,

og ber om fred i verda,

om fred over dei

som akkurat nå sit i eit bomberom

med barnevogn og kalde tåteflasker,

om fred over dei som får utdelt ein uniform dei aldri har bedd om å ta på seg,

og over dei som støtter gamle som ikkje klarer skunda seg når flyalarmen går.

Fred over hjarta våre og vitet vårt.

Fred over alle bøner som legg seg som stumme skyer rundt jorda vår,

over bønene frå stumme struper,

frå trompetar og pennar,

frå snøklokkene og frå vipene

som akkurat kom tilbake,

frå bølgjene som stille slipar rullesteinane på stranda,

frå kråkene i dei store trea

som framleis strekkjer nakne,

mørke greiner mot himmelen.

Heidi