Snøklokkene ringer framfor huset mitt.

Dei stod plutseleg der i bedet midt mellom dei ubeskorne rosebuskane og bøygde hovuda sine blygt mot den svarte molda… Eg kom heim i regnet, iskald på fingrane, og såg at våren er på veg hit til oss…

Nå har eg vore på føremiddagsvisitt. Det var fint. Eg fekk avlevert ein varm klem, ein pakke cappuccino og åtte store telys som ei symbolsk støtteerklæring.

Eg drakk svart kaffi, og høyrde vakker pianomusikk frå eit splitter nytt piano. Eg skulle så gjerne hatt gåva til musikk. Så heldige dei er dei som skal spela. Me får dela med einannan så godt me kan.

I heimen er det mykje musikk sjølv om det er begrensa kva eg kan bidra med. Halvard har lasta ned “Balade pour Adeline” frå internett, truleg med Richard Claydermann eller noko slikt. Først var han frustrert over at han ikkje fekk til å spela akkurat som han, men så fann han si eiga løysning: Han set på musikken, finn fram sine eigne noter og speler saman med plata.

Med utgangspunkt i sine eigne noter, improviserer han seg fram til noko som høyrest bra ut i lag med den profesjonelle musikken. I dag fekk han det for seg at det skulle han gjera hundre gonger… Så legg han på musikk, av og til konsentrerer han seg om bare venstre eller høgre handa, for å prøva å finna ut kva pianisten på plata gjer. For eit par dagar sidan sat han til og med med noteskrivebok og prøvde å få det ned på papiret…

Eg høyrest sikkert ut som ei veldig stolt mor, og eg er skkert imponert først og fremst fordi dette er noko eg aldri ville fått til sjølv. Men det som kanskje fascinerer meg mest er pågangsmotet og energien han legg ned i slike relativt halsbrekkande prosjekt. Han har bare spelt i to år, og eigentleg har han ikkje føresetnadar til å klara det han har sett seg som mål. Det må ha med hemul-genene i svigerfamilien min å gjera… Så får det heller våga seg at det er ei tålmodigheitsprøve for resten av familien med hundre gonger Adeline i samspel mellom Claydermann og Halvard…

Nå, om veldig kort tid reiser me til flyplassen. København neste.

Heidi