Haustdag med liturgisk fyll.

Då eg vakna i dag var golva så kalde at eg måtte gå i skapet og finna meg sokkar. Eg har slått på den elektriske omnen i stova for første gongen på lenge.
Det er nok kanskje slik at hausten verkeleg er komen og sommaren er over?

Nå sit eg her og prøvar å laga liturgiske bøner. Det er vanskeleg og arbeidskrevjande. Eg filer på orda. Eg stryk ut og skriv på ny. Eg flytter på eit ord og les det hundre gonger før eg skiftar det ut med eit heilt anna ord.

Orda blir så tunge når dei skal stå i ein slik samanhang. Dei blir så annleis enn dei fjørlette orda eg slynger ut frå andedrakt i store mengdar i løpet av nokre minutt.

Ord som skal talast på vegne av mange andre, og vurderast eitt for eitt av ein gjeng eksperter. Det er litt skremmande. Samtidig som det er heilt ufarleg for ord er jo til sjuande og sist ikkje meir enn ord. Og får eg ikkje til det eg prøver å få til så har eg likevel prøvd og lært…

William kvitrar i buret sitt og Venus ligg på golvteppet ved
føtene mine. Helst vil ho liggja bak ryggen min på den nye kontorstolen med gult sete og nettingrygg, men det blir litt trongt i lengda…

Kjærasten min har opna vinduet. Me sit her begge to og jobbar med kvar våre tekstar. Han veit ikkje at omnen står på nede i stova.

Gerd ringer og spør om Tonje kan få vera her i eit par timar. Eg seier at det er det klart at ho kan. Chleopatra, den andre katten vår hoppar inn gjennom det opne takvinduet og landar med eit lite smell.

Truleg er det framleis ein kaffiskvett igjen på traktaren.

Heidi