Ei hand å halde i…

I dag har handa mi vore ei halde-seg-fast- i -hand.
Det gjer vondt å vera sjuk og redd og gammal og nesten blind. Det er ikkje vanskeleg å forstå. – Og det gjer vondt å sjå at nokon du har kjend i heile ditt liv har det slik.

Så fint midt i alt å eiga hender som kan stryka over kinn og hår, som kan trøysta og halda fast. Det er rart å vera den vaksne. Å sjå at fleire av dei som var vaksne i min barndom, vera dei som er gamle og treng hjelp frå meg som er vaksen og vel så det enten eg likar det eller ikkje.

Nå i kveld har eg skrive ferdig teaterstykket med Astrid Lindgren figurar. Så i kveld har eg vore innom Katthult, Mattisborga, Bråkmakergata og Dei Grøne Engers Øy. Astrid Lindgren sitt landskap er så vakkert. Og historiane hennar er langt frå gått ut på dato sjølv om dei er gamle…
Rett nok blir det diskutert her til lands om faren til Pippi bør pensjonerast som negerkonge og forfremmast til Sydhavskonge…

Stykket kan fungera bra trur eg. Nå står bare arbeidet med skodespelarar, kostyme og scenebilete att. Til mi overrasking vart tenåringsgruppa vår skikkeleg misunnelege. Dei ville ikkje spela stykke om triviell tenåringsproblematikk. Nei, dei ville heller vera Pippi og Maddicken dei og og opptre for barnehagar og småskulebarn. Ganske tankevekjande eigentleg…

Heidi