I dag ville bestemor ha vore 107 år

Ho var eit av dei menneska som har betydd mest i livet mitt. Eg har laga eit dikt til henne for å markera dagen. For nokre av dei som les her ofte, vil dette kanskje ha preg av gjentaking. Slik får det viss bare vera.

Til Borghild:

Du vart fødd i 1903

i det vesle huset på Figgen,

sjette dottera

til fabrikkarbeider

Bendiks Anda

og hustru Anna.

Frå eit familiebilete

ser du på verda

med store opne auge

frå mor di sitt fang,

med far din

og med fem eldre systrer

alle i svarte kjolar

med blondekrage

og med håret greidd

stramt bakover

med sukkevatn

og sirleg kamma.

Eit år seinare

skulle du vera utan mor

dei nyfødde tvillingane

skulle døy

Dei store systrene dine

skulle døy

Alle så nær som deg,

far din,

og den eine systera.

skulle døy.

Eg vart fødd

femtiåtte år etter deg.

Du stod nok der

med store opne auge

sikkert fulle av engstelse

for dotter di,

og så vart du

bestemor mi.

Du fann meg

i barndomen min.

Du fortalde

og eg høyrde etter.

Alt då eg var barn,

kjende eg

barndomen din godt.

Ut av huset gjekk du ikkje ofte.

Du hadde gikt

og mykje anna

som ikkje betyr noko

når ein er eit barn.

Du var min beste venn,

og eg trur at eg var din.

Me var ofte saman.

Me budde i same hus.

Til og med

når eg var stor nok

til å burda

foretrekka jamnaldrande,

kom eg ofte til huset ditt

for å vera hos deg lenge.

Du hadde

dei mjukaste hendene eg har kjend.

Om nettene sov me

med opa dør

mellom oss.

Eg telde pusten din

og var ofte redd for at

han plutseleg skulle

slutta å gå.

Men kvar dag

når eg stod opp

sat du på kjøkkenet

i blomstrete ermeforkle

og det lange grå håret

sett opp i dult.

Du vakna alltid

før dagen grydde.

Dagen før du fylde nitti

fekk du slag.

Du kom til staden

du hadde frykta

mest av alt, sjukeheimen.

Du likte deg betre der

enn me hadde våga håpa

om det ikkje hadde vore

for at du vart

sjukare og sjukare.

Eg sat der mest kvar dag

og var plutseleg

den vaksne.

Med meg hadde eg

ei nyfødd dotter

som etterkvart

dreiv krypeøvingar

på vinylgolvet.

Du lo tannlaust mot henne

og ho lo tannlaust tilbake.

Det hende du flykta

inn i barndomen

og vart

den vesle morlause jenta

som sprang for

og som og plukka

forglemmegei

ved dammen.

Det gløda i augo dine

då du fortalde

om kor fint det var på Figgen.

Slik fekk eg møta deg

i små glimt

i ein barndom.

Denne gongen

var du barnet.

Fastare er ikkje alltid

grensene for liv og tid.

Mor di hugsa du ikkje,

men det siste du gjorde

var å ropa på mor,

eller snarare kviskra

ordet mor,

du hadde ikkje krefter mykje att.

Eg haldt deg i den eine handa di,

mor mi haldt den andre.

Så starta det evige

og du steig ut av tida

ut på den andre sida.

Heidi