Bare på leik-

Ein av dei lyrikarane som har fått mest merksemd i Noreg dei siste åra heiter Ellen Einan. Ho har gitt ut mange diktsamlingar, men debuterte først som skikkeleg vaksen dame. Ho har fått mange prisar og mykje omtale. Noko av det som vekte mest merksemd, var at ho skriv noko ho kallar automatskrift. Ho bare set blyanten på papiret, fristiller alt i seg sjøl, og så begynner blyanten å gå. I det siste har ho moderert det ho seier om skrivemåten sin. Først forklarte ho det som skrift frå noko utanfor henne sjølv, eller frå ånder inne i henne. Nå heller ho meir til å kalla det spontanskrift, og eg trur ho ynskjer å avmystifisera arbeidsmåten. Eg har lese mykje av Ellen Einan dei siste dagane, og sjølvsagt må eg prøva meg litt på spontanskriving. Hos meg er det ingenting mystisk med denne skrivemåten. Eg skriv bare det første som fell meg inn utan å tenkja meg om. Eg finn orda i eigne tankebanar, i fall nokon måtte lura, og dei er sjølvsagt langt mindre mystiske enn Ellen Einan sine dikt. Her tek eg med eit bydikt…

Bydikt-

I den mørke byen

går folk med høge hattar.

Menn med like luer

kjem i lange rekkjer.

Lengtedamer

kjøpedamer og levedamer

går på høge sko mot brusteinane.

Korleis klarer dei balansen

desse leande glededamene,

desse hastande hentedamene

desse rolege tenkedamene

med trillebagar

og handvesker frå Gucci og nille?

Det står krokodillar i gatesmuga.

Krokodillar med lærfrakkar og store solbriller.

Dei smiler med blendande kvite tenner,

og har avisene under armen

medan gasellemennene joggar

som lyseblå og raude lyn

flyg dei over fortjengerfelta

flyt deu langs sykkelstiene.

Eit piggsvin kryssar gata på raudt lys.

Piggane strittar av hårgele.

Han sig med forsiktige steg mot vannfontena.

Moldvarpar med kvite stokkar

smyg seg langs husveggene,

og alle blomsterbarna drikk

sjampanje og pæresaft

henslengte i rosebeda.

Det syng i byen no.

Det dansar i gatene,

alle røyskattane med rette ryggar

og lange glade halar

spelar på fløytar

slår på symbalar.

Sorgfruene set seg på benken,

tek fram små runde rullar

med mariekjeks og rugkaker.

Sjiraffane kjem syklande

på lange rekkjer

på kvar sin einhjulssykkel

med fiolar og tusenfryd i hendene.

Dei små rottene gøymer seg i kjellaren,

dei kikkar ut på musikken

med små engstelege perleblikk.

Frå fontenane sprutar det villbringebærbrus

og dei vakre vannliljene

gjer seg kvite

for ein mann med lange vadestøvlar

på veg mot elveosen.

Alle desse små kinesiske bruene,

og alle trea  med fulle hender.

Dei ber store klasar

japanske kirsebærblomar.

Kom skal eg kyssa varmen i deg

seier ein mann med lang nase

og mjuke armar

der han står på eit kumlok og ventar,

men ballettjenta med minkpels

vrir seg engsteleg unna.

Snart er det mørkt nok til at faklane skal tennast.

Ein eim av parafin ligg allereie i lufta.

Villvin og klematis strekkje seg i forventning

og ungane får lov til å vera oppe.

Dei sit i fulle barnevogner

dei vinkar med flagg og tåteflasker.

Det er snart på tide nå.

Heidi