10.10.10

Klokka ti om føremiddagen er me på banen på veg til eit av dei store teatera i London der det akkurat nå er ein stor lovsongskonferanse i regi av Hillsong. Hillsong er ei rørsle, eller kanskje snarare ei kyrkje som vart starta i Australia, og nå er den australske leiaren her for å tala til alt folket som er samla. Me er ein gjeng som har lyst til å oppleva dette sidan me faktisk er nettopp her i London akkurat denne sundagen.

Me blir tekne varmt  mot av ungdomar med store smil og strålande blikk som ein etter ein ynskjer oss velkomne og viser oss kor me kan sitja. Lovsongsteamet kjem på scenen og får jublande applaus. Alle reiser seg og blir ståande og synga lovsongar medan dei klappar i hendene. Nokre av jentene i lovsongsteamet hoppar opp og ned og dansar medan dei syng. I ein streiftanke tenkjer eg at datoen må vera perfekt for eit terrorangrep og at 5000 lovsyngande menneske i eit stort teater i sentrum av London kanskje skulle kunna fungera som eit terrormål. Straks feier eg tanken unna, og trøyster meg med at det i det minste måtte vera ein from måte å døy på.

Talaren er energisk og underhaldande å høyra på. Forkynninga er annleis enn det meste eg høyrer på, men alle dei glade og strålande menneska som er i lokale talar sitt tydelege språk om at her inne har eit og anna falt på plass for ganske mange.

Etterpå rekk me å suga inn dei siste inntrykka frå London ein strålande oktobersundag med sol og svært behagelege temperaturar. Astrid og eg finn oss eit bord i ein av «under bakken uterestaurantane» i Covent Garden. Der drikk me cappuccino og ser på ei strykegruppe som spelar Vivaldi og andre musikalske svisker medan dei dansar og trampar takten. Det er ganske godt gjort å dansa omkring medan ein spelar cello.

Ein spasertur gjennom gatene, chicken tandoori på ein engelsk pub, der eg fann det mest bekvemt å stå over meetpudding med alesauce, og så ein ny spasertur gjennom gatene. I det me sjekkar ut av tuben er oysterkortet mitt tømt for pengar, så det var fint berekna.

Som bonus for ei fantastisk langhelg i London får me ein totimars lang kjøretur til Gatwick flyplass, ikkje på motorvegen som eg hadde trudd, men gjennom for oss nye bydelar i nokså roleg tempo. Nærare midnatt er me på plass i drosjen utanfor Sola flyplass. Eg skulle gjerne ha vore lenger i London, og kjem att om ikkje så lenge.

Heidi