Tankar medan tida spring i frå meg.

Det er lett å gløyme

at menneska bur i tida.

Dei bevegar seg rundt i tida

på syklane sine

med krøllene strokne bakover

med mjølk og brød i sykkelkorga,

dei kjører traktor under stjernene

eller er roleg spaserande

langs vatna med barnevognene sine

og med hundar i band.

Me gøymer ofte

at det er dette bagasjebandet

av rullande tid

som me til ei kvar tid beveger oss på,

dei eldste sist

og dei travlaste først.

Me må sjølv grava

små holar i tida

der me kan setja oss ned si stund

der me kan ta opp termosane

og unna oss ein kopp kaffi.

sånn utan at lokka finst.

Me kan til og med

svært forsiktig

slik at ingen blir redde

opna kåper og dunjakkar

ørlite på gløtt

og visa fram ein flik av hjarta våre.

Av ein eller annan grunn

er me blitt vane med å skjule hjartelaget.

Du skal vita det er ei gåve

når nokon viser fram hjartet sitt.

Det er lett å gløyma korleis ein gjer det

her som det er så mykje kald vind.

For å våga

må ein stoppa tida eit lite sekund

og då kan ein lett bli redd

for at dei andre skal springa frå oss.

Me er vel litt redde for å koma bakpå

sånn rundetidsmessig,

for då kan det meste skje.

Det er ikkje alltid lett å hugsa at ein lever.

Og det er skremmande å bli minna på det.

Menneske,

du lever og tida går.

Det er farleg å gå barbeint gjennom livet,

men ein liten smule risikosport

er me skapte for å kunna tola.

Heidi