Livet

I dag har eg vore i gravferd. Ho som var død hadde vore alvorleg sjuk veldig lenge. Ho kjempa lenge i håpet om å bli frisk. Presten snakka om å kvila i grøne enger og om å vandra i dødsskuggens dal. Han snakka om gleda over å leva. Gleda og engasjementet.

Eg tenkjer ofte på det sårbare ved å leva, og med ein aldri så liten hang til hypokodri, så tenkjer eg ofte på å døy og på å mista nokon ein er glad i. Mange som er alvorleg sjuke har snakka på om den sterke trongen til å leva og om kor intenst livet kjennest når ein ikkje er sikker på å få behalda det. Svigermor som fleire gonger i livet var kreftsjuk, første gongen som småbarnsmor, fortalde meg kor intenst livet kjendest når alt var kritisk, og om kor forunderleg fort ein gløymer dette når livet blir normalt og kvardagane kjem.

Det er vel slik at me er konstruerte for kvardagane. Nokre gonger hugsar me å løfta dei opp og sjå det heilage i det vesle.

I ein kjælen katt som ikkje vil dela merksemda med ei avis.

I ein seinsommardag etter at det har regna.

I blømande røsslyng og klokkelyng, og det at det framleis finst humler her.

Det hender me ser det, men ikkje alltid.

Heidi