Visst vart det vår

I dag har eg sykla ein tur. Det var skikkeleg jærsk vår ute. Sol og kald sterk vind frå nordvest. Det lukta såpass sterkt av hevd nedover at eg i skrivande stund kjenner lukta både av håret, skjerfet og strikkejakken eg har på meg. Eg kan vel forstå at ikkje alle tilreisande er like begeistra for vårlukta på Jæren. Eg sette meg på kne i ein grøftekant og fotograferte desse gule solene. I mitt hovud heiter dei «hestablomma» eller «sauablomma» alt etter kor i barndomen eg legg tankane. Eg snakka om løvetann med dei tospråklege elevane mine, og det gjekk opp for meg kor utruleg mykje kjekk leik me hadde med desse blomane. Knoppane kunne me knipsa på kvarandre. Blomane la me i vatn til pynt. Når dei vart brungule leikte me at dei var tobakk, for på den tida var røyking ein vanleg og akseptert vaksenaktivitet. Av stilkane laga me uendeleg lange lenkjer, eller me spretta dei opp og laga «krøller» i baljar med vatn. Det gjekk og an å laga fløyter av stilkene, og fløytetonen vart forskjellig etter kor lang og tjukk stilken var. Det aller kjekkaste var nesten å blåsa på alle dei kvite små fallskjermfrøa når blomen var blitt kvit. Kven klarte å blåsa av alle med eit pust? Kven har ikkje lært seg blomsterkransflettekunsten med ein stor bunt hestablommar i fanget, og kven har ikkje sett dei perfekte små svarte ringane løvetannsafta lagar på klede. Verken desse små ringane eller store mengder løvetannfrø var populære blant dei vaksne… Blada derimot… Kven har ikkje plukka store mengder «kaninblokker» til svoltne kaniner. Det mest eksotiske minnet om kaninblokker er at både naboen fru Rød og mor til Sissel plukka dei minste blada for å laga salat av dei. Ingen av dei var frå Ålgård for på Ålgård hadde nok ikkje løvetannsalat heilt slått til endå blant lokalbefolkninga.

I tillegg til vinden og «hevdaloktå», så er dette og vår på Jæren, fjorgammalt gult gras mot mose og lavkledde steingardar. Og så er det mange fuglar her, mest måkar for å vera ærleg, men ei og anna vipe og svarttrost ser eg og. Og så har eg heilt sidan før påske høyrt lerkesong. Eg kjenner og att denne årlege kjensla av uro, ein slags udefinerbar lengt etter noko me ikkje heilt veit kva er. Ei kjensle av at om ein sit for stille akkurat nå så kan livet koma til å springa i frå ein. Og er det noko me ikkje vil ha noko av, så er det at livet spring i frå oss… For min del kan uroa akkurat i dag ha litt med det å gjera at i morgon er dagen eg har førebudd meg til mentalt i vekevis, kveldsgudstenesta der eg skal halda styr på alle trådar og ballar i håp om å formidla noko om kyrkja og kyrkja sin truverdigheit. Det er forresten noke eige med å bu i ein veldig liten by. Etter sykkelturen var eg innom kjøpesenteret for å kjøpa fleire telysestakar å ha med i kyrkja. I rulletrappa var det ei som ropte på meg. «Når var den gudstenesta, var det sju i morgon kveld?» Ei dame kom ut av ein butikk og gav meg ein spontan klem. «Du er helten min,» sa ho. Ein kan bli målbunden av mindre. Målbunden, overraska og glad. Litt spontane er me då tydelegvis sjølv om me har rykte på oss for anna.

I går var Torhild her for å øva til i morgon, og i morgon blir det meir øving. Så lenge det er menneskelege faktorar og ikkje minst elektroniske element i eit program, så er det alltig opning for at mykje kan gå gale. Det kjennest nesten som eit lite under når det ikkje gjer det. I dag og i går har printeren i heimen skapt seg, og eg skrur av og på både maskin og printar for å få trykt ut det eg vil. Av og til virkar han, og eg klarer ikkje å finna ut kva som er suksessfaktoren.

Det var kjekt å  vera med på lyrikk-kveld i smia til Eli på Undheim. Det dukka til og med opp ein god del folk. Det har blitt så fint der. Det blir heilt feil å gjesteopptre på «Onnai» utan å ta med seg Hanne Lise, så her er ho på plass. Ho har fått sånn fin bil som gjer at me kan sjå månen og stjernene gjennom biltaket når me køyrer i mørket.

Og Tove hadde med seg froske-egg for ei veke sidan. Nå studerer med og ungane rumpetrollutviklinga. Det er spennande for ungane å driva med slikt, men jammen er det litt spennande for dei vaksne og. Halvard var veldig glad i dyr i ein periode i oppveksten og då dreiv han fram froskar på romet sitt. Mora var nesten like ivrig som han. Litt verre var det då han hadde ei flaggermus med spjæra veng som hang etter beina i ein blyant i ei skoøskje i klesskapet hans. Ho vart mata med meitemark og insekt, men døydde dessverre medan ho var pasient i likskap med den skada skjorungen me hadde her ein annan gong.

I ein litt stille heim etter at ungdomane har reist, så er eg glad for å ha to flinke sekretærar når noko skal skrivast, anten det er med blyant eller på tastatur…

Og nå må eg ta ein siste runde på manuset til i morgon.

Heidi 🙂