Ei lita helsing frå nattkafeen

Etter ein fantastisk fin festivaltorsdag, har eg og det allereie velbrukte festivalheftet mitt havna på nettkafeen med kokande varm kakao i ein kopp. Dagen har vore varm og fin, i alle fall sett frå vestlandsk perspektiv, men så vart det plutseleg iskaldt ute. Eg registrerte det ikkje heilt før me gjekk på konsert i ein open ridehall, men då andre kom med dynejakkar, skjerf og ullteppe, så forstod eg at eg hadde bomma på antrekket. Nå må eg bare prøva å få varmen sånn nokonlunde tilbake i kroppen før eg går for å leggja meg i eit kaldt telt. Det er koseleg her, det luktar kaffi og nysteikte vaflar og frå borda summar det høglydte, eller lågmælte, fortrulege samtalar blanda med høg lått. Eg skal ikkje falla for freistinga å kalla meg klimaflyktning, men eg er framleis relativt iskald, sjølv om det er godt og varmt her.

Konserten var det ikkje snakk om å gå i frå, sjølv om eg fraus, for det var ei stor oppleving å vera der. Me høyrde på Solfrid Molland, biletet over er stole frå festivalheftet, som syng sigøynarmusikk og spelar på eit lite raudt trekkspel. Ho hadde med seg tre veldig dyktige musikarar, to av dei var etniske rom- musikarar frå Romania.

Dagane er så innhaldsrike her. Eg får mange viktige impulsar som eg kjem til å skriva vidare om seinare. Nå skal dei stenga her, så eg sluttar med to bilete frå Den stille hagen. Det første er rommet for den blå gledespetla i Kristuskransen. Det andre er livslabyrinten.

Heidi