Kjærleiksvise i august

Eg er svak for dei vemodige tonane i seinsommaren. Noko med denne årstida er så vakkert og trist på same tid at det nesten gir meg lyst til å gråta-
Eg har prøvd å fanga noko av dette i ein visetekst, eg trur at eg delvis har klart det… Eg er langt frå sikker på at eg ikkje kjem til å forandra på denne teksten etterkvart, likevel har eg lyst til å by på han medan det framleis heiter august.
Det vil seia at eg har mindre enn ein time på meg, så det får viss bare stå til…

***

Kjærleiksvise i august

Me møtte kvarandre i juni

då natta var vaken og stor,

vemodig og vakker

og svart- trasten song

i angar av gras og av jord.

Me møttest i mjuke famntak,

og snubla i blikk og i ord.

Me var hos kvarandre i juli

då blomane blømde og lo,

då livet var mjukt

og uendeleg stort,

og svaberga brende som glo,

mens småbarna gråt og pludra,

og bølgjene svala og slo.

Sjå nå er august snart til ende

med mognande blomar og bær,

me står her i lag

og held dagane fast,

for framleis er sommaren her,

høyr kveldane dirrar og mognast

dei nynnar om alt det som er.

For framleis er sommaren sommar,

sjå blåklokker står her på tå.

Dei ringer for alt som har vore og er,

og alt som skal koma og gå.

Eg kjærteiknar dette med blikket,

og veit eg har livet mitt nå.

Sjå framleis ligg enga og blømer,

det bugnar av liv på mitt fang,

og vinden han syng meg ei vise,

ho er både lettbeint og vrang.

Eg kysser deg varleg på panna

og håpr september blir lang.

Heidi