Den som reiser gjennom natt og tid

Eg oppdaga at det har skjedd noko med internettdskninga på Sørlandsbanen. Mot alle tidlegare erfaringar, så var det nettdekning nesten heile tida. På Trondheimsbanen og Nordlandsbanen var det derimot ikkje dekning i det heile tatt, så alle reiseskildringane som gjerne ville bli skrivne måtte bare venta.

I Oslo hadde eg ein koseleg middagsdate med Halvard og Sunniva. Det var utruleg koseleg at begge fekk til å møta mor si medan ho hadde togbyttepause på Oslo S. Me hadde først tenkt å halda oss på stasjonsområdet, men det viste seg at matplassane der stengde tidleg. Heldigvis trong me ikkje gå lenger enn ut døra og nokre meter vidare før me fekk oss bord på Egon med god pizza, burger og pølse. Sunniva fulgte meg til toget, og me dobbelsjekka at det var rett tog som stod der. Etter å ha bomma på perrongen og mista toget på Oslo S på grunn av ei misforståing ein gong i fjor, er eg blitt nevrotisk redd for å gjera feil på togstasjonar. Sjølv om lysbokstavane på toget fortalde det du sjølv kan lesa på biletet, så slappa eg ikkje heilt av før dei like etter avreise ønska velkomen på nattoget til Trondhjæm.

Toget var ganske så fullt. Eg er rett og slett overraska over kor utruleg mange menneske som reiser med nattoget utan å bestilla sovekupe. I min optimisme hadde eg håpa på å kanskje få eit dobbelsete aleine, men eg forstod fort at det kunne eg bare gløyma. Snart sat det ein soldat i uniform på sida av meg. Smådramatisk var det då eit ektepar frå nord i landet viste seg å ha fått dei same plassane som to afrikanskfødde damer. Då konduktøren kom viste det seg at dei to frå nordnorge var der eit døgn for tidleg. Dei fekk tilbod om dobbelsetet bak meg fordi dei som hadde det ikkje dukka opp. Mannen kom med ei lang forklaring på at det måtte vera dei han kjøpte billett av som gjorde feil. Konduktøren var litt kort med han og sa at nå var det heilt uinteressant kva som hadde skjedd, for han hadde jo sete til dei. Mannen fortsatte å forklara kona at dette ikkje var hans feil, og gong på gong sa ho: «Æ veit det, æ stod nu sjøll på sida av dø og hørte ka som ble sagt». Eg tenkte at det var veldig menneskeleg å ha behov for å forklara seg. Eg hadde sikkert gjort det same sjølv. Menneskeleg var det og at han då dei vakna i halv sekstida neste morgon fortsatte der han slapp med å gjenta fleire gonger at han ikkje forstod kva son hadde skjedd for han visste jo at han hadde bestilt rett. Kona støtta han stadig. Velsigna vere dei som støttar mannen sin…

Eg fann ut at eg måtte koma meg til restaurantvogna og kjøpa meg ei flaske vatn i tilfelle natta skulle bli vaken, lang og tørst. Eg måtte gå gjennom halve toget. Eit par som hadde fått sete ved sida av einannan kyssa kvarandre til god natt med NSB si sovemaske trygt plassert framfor auga på begge to. Dei strevde litt med å finna munnen til kvarandre, men lukkast til slutt. Velsigna vere dei som kysser kjærasten god natt sjølv på togturar. Med desse to episodane boblande under topploket tenkte eg at NSB sine nattog var ein slags revyscene, eller i det minste kunne vera ei stor inspirasjonskjelde under produksjonen av ein revy.

Litt komisk er det og at alle passasjerar blir utstyrde med grått ullteppe, sovebriller og øyreproppar. Eg var sikker på at eg ville la dei to siste små gåvene frå norske statsbanar bli liggjande då eg fann fram ullteppet, men jammen vart eg ikkje inspirert til å prøva ut begge deler på min veg gjennom natta. Det er ei sjeldan setting at heilt ukjende menneske sit tett i tett og søv med opne munnar og komiske sovebriller med blå gummiproppar stikkande ut av øyrene. Plutseleg sit ein der med ein sovande framand mot skuldera som ein ikkje har hjarte til å vekkja eller dytta vekk. Litt søvn vart det då, sånn ti minutt om gongen og sikkert meir enn ein sjølv trur. Det var og ei lette å oppdaga at me kom til Trondheim i god tid til å nå overgangen til Nordlandsbanen. På stasjonen lukta det kaffi og nysteikte bollar i Narvesenkjosken, og folk sat utanfor og drakk morgonkaffi og venta på toga sine.

Toget retning Bodø vart sett opp tidleg, så me som kom frå nattoget slapp å venta lenge. Etterkvart vart det kaffi og frokost i togrestauranten. For eit nydeleg landskap toget tok meg med gjennom på den fem og ein halv times turen til Mosjøen. Eg tenkte at den turen aleine var verd strevet. Først vakna dagen i blått medan me kjørde langs Trondheimsfjorden og så bar det gjennom eit haustkledd Trøndelag inn i Nordland.

På Mosjøen stasjon vart eg møtt av Eva Mari, som laga god lunsj til oss før me henta barna i barnehagen.

Heidi