Musikken av orda dine

Eg sit her på toget og smuglyttar til ein telefonsamtale. Smuglyttar er kanskje ikkje det rette ordet, for eg forstår bokstaveleg talt ikkje eit ord av det du seier.Du snakkar på eit språk eg ikkje klarer å identifisera, men det er fullt av musikk, og stryk meg ømt over  tankane.

Stemmen din vekslar mellom glad entusiasme og lått til det triste, sårbare, klagande og kviskrande. På eit plan forstår eg heilt kva du meiner, samtidig har eg ikkje sjanse til å forstå noko som helst.

Om du snakkar norsk og, anar eg ikkje. Høgst sannsynleg så snakkar du ikkje vårt språk med same sjølvsagte presisjonen som eg høyrer du gjer når  snakkar med ein som bruker det same språket. Orda dine kjem i lange rekkjer med smil, humor, glede og klage. Sjølv om eg ikkje veit det, så høyrest det ut som om du spelar små dialogar med ulikt stemmeleie  og med lått og kommentarar innimellom.

Eg håpar du har det godt her i det nye landet ditt. Eg håpar du har blitt kjend med varme og inkluderande menneske  og at du kjenner det er bruk  for deg  her og at me set pris på det du har å tilføra oss.

Utan å forstå eit ord av det du seier, har musikken i orda dine fortald meg om eit menneske med mykje humor og varme, om eit menneske med skodespelartalent og mange og sterke kjensler. Eg har i grunnen fått litt lyst til å bli kjend med deg, men me nordmenn er ikkje alltid så flinke til å vita korleis me skal få til slikt. Eg håpar ingen har begynt å senda deg strenge blikk som fortel at du forstyrrar tausheten som kviler over togturen vår…

Heidi