Etter ein fin kveld

Etter ein fin kveld med gode venninner skal eg med det aller første gå inn for helgelanding. Arbeidsveka har vore kort, men intens med kveldsundervisning, møter, skriving og seine kveldar. I dag skulle eg ha venninnebesøk og fekk det ganske travelt. Eg må innrømma at eg falt litt i stavar over rumpetrollakvariet då eg skulle gå, for i dag morges såg me at det første av dei hadde begynt å få bakbein. Då eg skulle lukka for helga såg eg nøyare på dei og oppdaga at mange av dei hadde bittesmå sytrådaktige froskebein som foreløping bare hang der. Det er tydelegvis eit ledd i utviklinga at dei heng der litt før dei oppdagar at froskebein er fine til å trø vatnet med. Det er som når menneske utviklar seg. Ting tek tid…

Det er mogleg at andre som skal ha litteraturgruppe og denslags veit på førehand kva mat dei skal handla inn og tilbereda, og at dei har rydda og gjort litt klar på førehand. Slik var det ikkje med meg i dag. Vegen vart til mens eg gjekk. Eg hadde ikkje teke sykkel i dag og vart for sein til skyssen heim, så det vart heimtur med fire tunge bærenett med mat som skulle berast heim. Vel heime oppdaga eg at eg ikkje hadde fått med meg heim handveska med alle viktige kort. Eg måtte derfor kasta meg på sykkelen, ta same vegen tilbake og ta ein runde i butikkar der ingen hadde finne handveska. Eg tråkka tilbake og tenkte at nå var eg i ferd med å få alvorleg dårleg tid. Inntil vidare stolte eg på at nokon hadde funne veska, såg at det var mitt sertifikat og bankkort oppi, og straks ringde meg for å fortelja om funnet. Det er nemleg den sedvanlege saksgangen ved misting av handveske for mitt vedkomande. Det var bare det at mobilen, som heldigvis ikkje låg på sin faste plass i handveska då eg mista ho, var heilt utlada… Eg rekna likevel med at det ville ordna seg, og tenkte at eg fekk bare koma i gang og laga mat.

Til mi glede og overrasking oppdaga eg veska hadde ligge i heimen under leitetoktet mitt. Ho låg under golfjakken som eg i det eg sprang ut av døra for å leita bestemte meg for at eg ikkje trong under kåpa… Det slo meg akkurat nå at golfjakke er eit gammalmodig ord, ikkje spelar eg golf ein gong… Døtrene mine ville kalt det for ein cardigan, men det er ikkje ein del av mitt vokabular, og kanskje ikkje heilt det same heller, når eg tenkjer meg om…

Og visst kom eg i mål,- på mitt vis. Då gjestene kom stod eg klar med pasta med fesrke reker heimelaga chili- og persillesaus, grøn salat og godt brød frå Kjøkkenet. Eg hadde til og med rukke ei rask overflaterydding, ein lyrask runde med moppen og å få smøya ein knallgul kjole over hovudet før det ringte på døra, og i steikeomnen stod det smuldrepai med rabarbra og epler. Det er utruleg kva ein når når tidspresset er til stades. Me har hatt ein koseleg kveld og stova og kjøkkenet er rydda. Dette ser nesten ut som ein skrytetekst, men dei som kjenner meg og huset vårt vil truleg få eit meir realistisk bilete av tingenes tilstand.

Og korfor eg sit her og skriv springande blogginnlegg sjølv om eg er stuptrøytt? Det er fordi eg har fått den tåpelege ideen at det skal bloggast kvar dag i mai, og sidan eg har klart det fram til nå, så kan eg ikkje la statistikken bli øydelagd av å vera litt trøytt… Merkjet det stend om mannen han stupe…
Randi Engelsvold hadde lagt ut på bloggen sin ein av songane me samarbeidde om i fjor. Eg trur eg legg han ut her og. Denne teksten skreiv eg for sikkert tjue år sidan, og det er ein tekst eg framleis liker. Eg er så glad for at Randi har gitt han melodiske venger til å fly med. Som ho skriv på facebooksida si, me som er frå Jæren og veit å finna roa vedhavet…

Heidi