Livsfaserelaterte tiltak

Først trudde eg bare at det var tull i dag då rektor sa, tru det eller ei, men eg er pålagt å ha ein seniorsamtale med deg nå når du har fylt femtitale mfem… Så lite oppteken er eg av mine rettar i arbeidslivet, at det faktisk ikkje har streifa meg at eg kryssa ei grense for to dagar sidan og vart såkalla senior. Nå trur eg vel at ein må vera i hundre prosent stilling for å hausta slike goder, men heilt sikker er eg ikkje. Det som er litt interessant er at eg snarare følte forferdelse enn glede. Er eg ikkje forventa å vera fullt arbeidsfør lenger, eller noko i den gata? Og når tanken er tenkt så innser eg jo at det er ein utruleg mangel på respekt og takknemlighet overfor dei som har forhaldla fram slike goder for oss andre. Så ler eg litt av meg sjølv og hele greia. Det er utruleg mange ting i livet som eg tenkjer på nesten som revynummer. Eg kunne faktisk trenga nedsett arbeidstid som eg kunne bruka til å oppdatera meg på alt det digitale me er forventa å kunna gjera oss nytte av… Sat eg ikkje der på tysdagstida i går og var den einaste på gruppa mi som ikkje med eit par tastetrykk var påkopla skulen sitt intranett eller kva det heiter. Eg sat der og fomla og kunne ikkje ein gong finna eit skyforma ikon som kunne hjelpa meg vidare på veg? Men noko har eg då fått med meg, sit eg ikkje her og bloggar? Så har eg lenge lurt på kva som feiler oss når me går rundt og er livredde for å bli eldre… Eg må viss sjølv vera eit nokså dårleg eksempel. I den hyggelege mailen frå min ryddige rektor brukte ho ordet «livsfaserelaterte tiltak», og lurte på om ikkje eg og syntest det var eit fint ord. Nå er eg innkalt til samtale. Det føyer seg i rekka av innkallingar til der ein skal ta med seg tennene eller livmorhalsen eller helsingar frå mammografen… Eg kjenner jo at dette er langt meir lystbetont enn dei andre tinga. Livsfasar, her kjem eg…

Her hadde eg tenkt å setja inn eit bilete av meg sjølv i svart kjole med rosa bomber som matchar Kusama sin, men det fekk bli den oransje med mangefarga due- egg i staden… To damer på tokt gjennom livsfasane.

Og der var jammen det biletet eg leitte etter… Apropos livsfasar, så har eg vore gift med same mannen i trettiein år i dag. Me har feira med å eta kvar vårt melkesjokoladehjarte…- ok tre kvar då… frå ei øskje eg gav han i anledning dagen. Det er realtivt langt mellom diamantringane her i huset. Min livskamerat sa at ein diamant hadde eg kome til å mista i løpet av kort tid. Det verste er at han har rett… Ingen har spurt meg om kva som er oppskrifta på å få eit forhold til å fungera… Kanskje det er like greitt å sleppa rolla som rikssynsar og Klara Klok, men dersom nokon då altså hadde funne på å spørja meg, så trur eg at eg ville sagt noko om å vera bestevenner, le mykje saman og gje kvarandre albuerom. Du og du så fint det såg ut med skrift. Det er kanskje dumt at ingen har spurt meg. Det er ein sympatisk tanke reint livsfasemessig at me kan tenkjast å få minst trettiein år til i saman. Verda er enno ung…

I kveld held eg på med eit livsfaserelatert prosjekt. Eg pakkar den vesle trillekofferten min og gjer meg klar til å hoppa på toget i morgon med innlagd avspasering på fredagen… Eg skal til ei venninne som inviterer til litteraturfestival. Slikt kan ein finna på å gjera relativt spontant i den livsfasen der ein ikkje lenger har ansvaret for barn og nesten bare har ei sjel og ei skjorte (og ein kjærast og ein katt). Men klar er eg ikkje, så det får eg passa på å bli. I kveld har eg kjøpt togbillett heim att…

Eg får trøysta meg sjølv og andre med eit Kumbelgruk:

Tar man livet som det falder,
går man gjennem livets haller,
altid i sin bedste alder…

Det oppfordrar eg med dette meg sjølv og alle andre til å gjera med glede og frimod 🙂

Heidi