Livstru, håp, mot og varme…

I sommar fekk eg ei spennande utfordring av Jærbladet. Kunne eg skriva fem tekstar til spalta «Tankar»? Tekstane skulle handla om verdiar, religiøsitet og samfunnsspørsmål. Eg kunne sjølv velgja kva og korleis, men eg fekk ei ramme på ca 250 ord pr tekst. Slikt er veldig oppdragande for meg. Eg oppdaga at det å skriva bare 250 ord om noko viktig var frykteleg vanskeleg. Nå har eg skrive fire av tekstane. Etter å ha skrive det eg sjølv synest er minimalistisk lite om eit for meg viktig tema, har ordteljaren fortald meg at eg i alle fall må kutta ut halvparten av orda… Eg sa til redaksjonen om at fem gonger to hundre og femti ord var veldig lite når eg skulle skriva om det viktige. Det ende med at eg skulle få lov til å skriva fem tekstar til…

Kva skal tekstane handla om. Det har eg diskutert opp og i mente med meg sjølv… Den første fekk handla om det å setja andre menneske i bås, den andre om håpet om ei varm og romsleg kyrkje, den tredje om å ha auge for barn og den fjerde om å prestera det perfekte livet… Her er tekst nummer to som stod på trykk på fredag. Eg deler han her og i tilfelle nokon som ikkje abonnerer på Jærbladet har lyst til å lesa…

Nå tenkjer eg fram og tilbake på den femte teksten som blir den siste i denne omgangen. Dei fem siste kjem før jul. Det store spørsmålet er, skal han handla om miljøvern eller om framandfrykt og nye landsmenn. Eg synest begge deler er umåteleg viktig, og kjenner at å skriva det eine er å nedprioritera det andre… Sånn er det når ein trur det ein plaskar med i den lokale andedammen er umåteleg viktig…

Heilt sidan eg var veldig, veldig ung, har eg hatt ein draum om å få skriva petitartiklar i ei avis, gjerne i Vårt Land, Stavanger Aftenblad eller kanskje i Dagbladet sitt lørrdagsmagasin… Og i ein alder av femtifem fekk eg nesten draumen oppfylt. Slik kan det gå. Eg har skrive andaktar før, men denne utvida sjangeren trivest eg endå betre med. – Bare så det er sagt i tilfelle det luskar talentspeidarar frå Vårt Land rundt i petitartikkelbuskane…

Og dette innlegget vart jo nesten kort… Kanskje eg har lært litt allereie av dette med to hundre og femti ord?

Heidi