Eg trur nesten hausten er komen

 

Eg trur nesten hausten er komen nå. Intense byger med regn og vind kan tyda på det, temperaturen tilseier og lange bukser og heimestrikka ullsokkar på føtene. I helga var det septembersommar som eg viss aldri har sett han før. Det var fint.

Sunniva var heime i helga, og det tok med seg masse familietid. Når ungdomane som bur vekke kjem heim, så fører det med seg ein ekstra dimensjon.

I Sandtangen var det eit stort arrangement med internasjonalt fokus på sundag. Vermeldinga tidlegare i veka hadde sagt regn, vind og 10-12 grader. Som eit under kunne det avviklast i sol og sommarvarme før regnet kom om kvelden.

Om kvelden var det kveldsgudsteneste i kyrkja. Hilde Hanevik snakka om tru og psykose, og Johannes Kleppe fortalde om si eiga trushistorie, og korleis det opplevest å få ein kronisk sjukdom når ein tidleg i livet står midt i masse viktig arbeid og har heilt andre planar. Bjarte Lending og gospelkoret Abraham var der med fin musikk. Det vart ein kveld som gjorde at livet og trua verkeleg kunne kjennast på innsida av huda.

Saman med gode hjelparar legg eg til rette for bønevandringar på desse kveldsgudstenestene. Eg prøver heile tida å nærma meg det kreative og ordlause bønespråket med nye innfallsvinklar.

Eg fann ei haustvise som eg trur eg skreiv i fjor. Eg lurer på om eg ikkje la ho ut på bloggen min og, men eg tenkjer at ho toler å bli publiser i år og. Eg gjer det på ein ny post.

Heidi