Å blogga om fasettane i livet

Eg har aldri vore minimalist, og slett ikkje når det gjeld ord og språk. Då eg gjekk i andre klasse hende det at eg leverte stilar på sånn rundt rekna tjue skriveboksider. Kanskje det er derfor eg er glad i å både lesa og skriva dikt. Der fyller ein ei lita flate om gongen med ord, og så kan ein laga slike flater i det uendelege om ein vil.

Eg gapar høgt og vil helst ha med alt. Då eg las til eksamenar fekk eg meg aldri til å tru at noko i pensum var uviktig. Eg forstår akkurat kva kumbel meiner når han skriv omtrent dette :»Det meste er uviktig, ærlig talt er kun det minste vigtigt…»

På denne bloggen vil eg gjerne få med alt som er viktig. I alle fall for meg. Nokre av innlegga handlar om det meste, andre er meir spissa. Akkurat dette innlegget tenkte eg skulle handla mest om det å gå ut i livet med ei tru i hendene. For mitt vedkomande kan trua definerast nærare som ei kristen tru, ei tru på at det gode finst, ei tru på at ein kan kvila i ein større tillit, og ei tru på at akkurat mitt liv er viktig, at det har ei meining at eg lever og at eg kan vera i stand til å gjerna nokon sitt liv litt varmare og litt betre.
Ofte, og spesielt då eg var litt yngre har eg lese romanar med stor grad av gjenkjenning, men sakna det elementet som er så viktig i mitt eige liv, ei sterk gudstru som gir livet retning og som faktisk er ein del av alt det andre livet dreier seg om, jobb, barneoppdragelse, kjærleik, naturopplevelsar, kunstoppleving og heilt vanleg kvardag.

Dei bøkene som hadde fokus på å formidla akkurat dette, fantest, men syntest eg dei gav ei litt glatt, glansa og mindre livsnær og gjenkjenneleg oppleving av livet enn den eg fann i andre romanar.

I ein fase av livet slukte eg sosialrealistiske romanar med stor appetitt, eg var heilt betatt av bøkene danske Dea Trier Mørch, ho som mellom anna skreiv boka «Vinterbarn», skreiv om livet i eit politisk mørkeraudt miljø i København, og bøkene til Märta Tikkanen der ho ofte skreiv ut frå eigne livserfaringar. Eg tenkte at slik vil eg og skriva bøker ein gong. Eg skal skriva bøker om eit heilt vanleg og mangfaldig liv der trua stig fram som ein av dei mange komponentane som formar livet.

Ette å ha levd ganske mange år etter at eg gav meg dette løftet, innser eg at dette nok kanskje ikkje er noko eg verkeleg kjem til å gjera. I staden skriv eg dikt som handlar om litt av det same, og ikkje minst skriv eg denne bloggen… Eg trur at me blir klokare menneske av å lytta til forteljingane til kvarandre, og dette er ein måte å fortelja mine historiar på.

Eigentleg var dette tenkt å vera innleiinga til eit anna innlegg, men akkurat nå slår det meg at dette kanskje er eit innlegg i seg sjølv… Eg trur forsyne meg at eg stoppar her og skriv eit innlegg til. Slik vart det visst med den saken ja…

Heidi 🙂