Sundagssyssel

Eg veit det er stengde grenser,
i mellom oss gjerde og mur,
eg undrast på korleis du lever,
og korleis du tenkjer og trur.

Å, gjev snart den skodda må lette,
så fram att kjem himmel og jord,eg lengtar å møta deg, granne,
eg lengtar så etter deg, bror.

Halldis Moren Vesaas (etter minnet)

Det er så mykje rart som stengjer mellom menneske, det er av og til så vanskeleg å forstå kvarandre. På fredag vart eg sitjande å sjå på presidentinnsetjinga i USA, endå eg i grunnen hadde tenkt å stå over. Det er på ein måte som å sjå på eit surrealistisk teaterstykke. Av og til er det utruleg vanskeleg å forstå korleis verda kan utvikla seg, og eg meir enn bare anar at menneske har utruleg ulike vinklar å sjå ting i frå.

Me fekk med oss nesten heile talen til Trump medan me køyrde til Stavanger for å sjå ein film me hadde lyst til å sjå. Resten var det like greitt å ikkje høyra der og då. Me såg ein vond og vakker polsk film «Agnus Dei» som handla om dei gode og vonde kreftene i livet manifistert gjennom eit polsk nonnekloster der åtte nonner var blitt gravide etter gjentekne valdtekter frå russiske soldatar i siste fasen av andre verdskrigen. Eg vil ikkje fortelja meir, for i familien vert eg stadig anklaga for å vera bok- og filmspoiler fordi eg ikkje klarer å la vera å fortelja litt for mykje.

I går hadde eg begge dei inærleikenbuande barna innom på kaffi i orden og rekkjefylgje, og om kvelden var me inviterte til ei god barndomsvenninne av meg, Karin som er superflink både til å laga mat og invitera. Eg liker at eg har så mange eg har halde fylgje med gjennom tiår etter tiår.

I dag har eg hatt sundagsskule i kyrkja og vore på fototur på Høgjæren. Det er så fint der på ein heilt spesiell og litt vemodig måte. Til deg du hei og bleike myr…

Etter at me kom heim i dag høyrde eg eit program på radio der dei snakka om nordmenn sin identitet og om nordmenn vart identitetsforvirra utan snø om vinteren. Fleire kloke menn meinte at svaret var ja. Nordmenn utan ski på beina i vinteren kunne knapt nok tenkjast. Av og til lurer eg på om folk i vårt hjørne av jordkloda er heilt norske eller ikkje.

Og som alle tvilande kan sjå. Naturen ligg der i januar sjølv om ein ikkje har ski på beina, og sjølv om fargane ligg og glødar i grå skoddedropar og ikkje dekka av kvit snø med glitrande vintersol over.

Vel heime har eg litt å gjera og. I veka som kjem har eg i tillegg til alt anna teke på meg to ekstra utfordringar. På onsdag skal eg vera med på slam- konkurranse på Time stasjon, der eg skal framføra dikt i to korte omgangar. På sundag om ei veke skal eg fortelja om bandomen til Arne Garborg på Garborgsenteret. Det kitlar litt i magen, spesielt med tanke på det siste, men eg har gjort det før i fleire omgangar både på eigen skule og på skulane i Time, eg må bare friska det opp att. Nå må eg bruka litt tid på å sjå om eg får skikk på bileta eg har lyst til å bruka.

Heidi