Om det mislukkas vi börja om igjen

Eg hadde bare lyst til å vinka til blogglesarane mine og beroliga dei som eventuelt lurer på med at eg kjem sterkt tilbake.

Eg har måtta bruka skrivekapasiteten min på andre ting den siste veka, nærare forklart til å vera redaktør og skriva inn tekstar i den boka eg lagar kvart år i lag med elevane på skapande skriving. Det er eit kjekt, men og veldig tidkrevande arbeid. Eg illustrere det med foto frå to utstillingar som er å sjå på Hå gamle prestegard akkurat nå. Dei har ikkje meir med teksten å gjera enn at eg synest dei på ein betegnande måte illustrerer alle sekvensane og roma som eit levd liv består av. Me går ut og inn av slike rom, av og til har me sjanse til å gje oss god tid i eit av dei, andre gonger må me fort vidare.

Det er kaldt og surt, og i går morges var det snø ute då me vakna. I natt melder dei frost. Eit blikk tilbake i bloggsidene mine viser at me faktisk hadde nøyaktig det same veret i fjor på denne tida. Det blir nok vår og varme i år og, sjølv om eg av og til lurer på om årstidene har forskjøve seg litt. Eg synest me har hatt fleire kalde vårar, kjølige somrar og lange fine haustar i mange år nå, men kanskje eg hugsar heilt feil… Det som er sikkert er at me nå er inne i nokre veker der lengten etter sol og varme er sterk fordi me veit at plutseleg kan det koma over oss både sol og sommarvarme.

Overskrifta i dette innlegget referer til det eg eigentleg hadde lyst til å skriva i dag. I sist veke var eg på besøk hos Ståle for å feira gebursdagen hans, og han hadde ein quiz med utdrag av melodier me skulle prøva å finna tittelen på. Der dukka det jammen opp ein song som eg hugsar frå sundagsskuletida mi då eg var barn i baptistkyrkja på Ålgård. Songen var den einaste me song på svensk, og eg anar ikkje kor «tante Anny» hadde funne han, men Ståle sin variant skulle kanskje tyda på at det i si tid var ein schläger i kristne barnemiljø. Det merkelege er at songen vel strengt tatt ikkje har noko religiøst innhald, ikkje slik me song han i alle fall. Songen gjekk slik:

Om det mislykkast, vi börja om igjen,
om det mislykkast, vi börja om igjen,
om det mislykkast, vi börja om igjen, om igjen, om igjen, om igjen,
om det mislykkast, vi börja om igjen.

Songen vart alltid sungen minst tre-fire gonger på rad utan pause.
Det er ein enkel tekst med mykje livsvisdom… Det har hend at eg som vaksen har måtta synga litt for meg sjølv… Kanskje me burde synga han med barna nå og, det er ikkje heilt feil å ha lært seg songar og teknikkar som oppmuntrar ein til å bita tennene saman og ikkje gje opp. Slikt har menneske bruk for.

Nå lurer eg på om mange andre og har med seg denne songen frå barndommen, og om dei framleis av og til tyr til litt høgtsynging for seg sjølv i passande høve.

Heidi