24.mai

Nå har eg vore i Alf Prøysen si verd den siste veka. Eg har lese biografiar på ny og studert bilete og Internett for å kunna fortelja barna på skulen om både barndomen og vaksenlivet hans. Filmsnutten under frå ein gammal barne TV- episode som eg hugsar godt frå barndomen rører meg. Anne Kath Vestly er så nydeleg i rollen som Kanutten, og Alf Prøysen er flott som Romeo Clive. Kven som spelar Hagbart som aldri får styr på notestativet sitt veit eg ikkje.

I slutten av timen fekk elevane sjå dette klippet for at dei skulle få sjå Prøysen synga og spela teater. Eg fortalde og at dette var barne TV frå eg var lita. Elevane såg på med interesse.

Som vaksen les eg sjølvsagt andre ting inn i biografien hans enn det barna gjer. Eg får stor respekt for liva til både Julie og Matja (Mathea) mormor hans, som måtte setja vekk fem små døtre etter at mannen plutseleg døydde. Fattigdommen og arbeidet ho måtte klara for å brødfø barna vart ei uløyseleg oppgåve. Som førtiåring fødte ho ei dotter ho ikkje hadde far til, noko som i hennar situasjon vart sett på som ei stor skam. Ho jobba som budeie til ho var over åtti år, og var eit av dei flottaste menneska Alf Prøysen visste om. Truleg er det ho som dukkar opp i diktninga hans i fleire flotte kvinneskikkelsar med dette namnet, som Matja Madonna og jordmor Matja i julekveldsvisa.

Alf Prøysen formidlar som få andre noko djupt, vart, lysande reint og sårt om det å vera menneske. Eg har blitt minna om korfor eg alltid har hatt så stor sans for han. Måtte han aldri bli gløymt.

Heidi