For å bli velsigna

I dag morges fordjupa eg meg i eit minne frå korsveifestivalen i juli. Eg kjende at akkurat det hadde eg lyst til å skriva om på bloggen. Eg vil ta dokke med til kveldsmessa, eg trur det var på torsdagskvelden. Me er i det store sirkusteltet der dei store samlingane går føre seg, i manesjepartiet er det i festivalen eit fint steinaltar i kvit sand. Presten forrettar der inne ved altaret barbeint i sanden med prestekjole og med klarinetten sin til hjelp.

Som eit ledd i liturgien blir me inviterte til bønevandring i teltet med lystenning, høve til å få forbønn og høve til å bli velsigna. Torun og eg siteit gondt stykke oppe på tribunen. Ikkje alle vil gå fram, men me banar oss veg ned for å tenna lys. Eg tenner lys for nokon eg har spesielt i tankane og for fred på jorda. Det dannar seg køar med folk som gjerne vil bli velsigna og prestar, diakonar og andre som har fått oppgåva å velsigna har kome fram i manesjen. Eg går opp att til plassen min, det tek litt tid sidan folk sit tett og mange er på veg både opp og ned.

Når eg ser ned er det eit syn som går rett til hjartet mitt. Hundrevis av menneske står roleg i kø og ventar på å bli velsigna. Eg ser at både dei som utfører handlinga og dei som står i kø er berørte av situasjonen. Eg ser dei oppriktige blikka som blir veksla mellom dei ulike partane, og høgtida og varmen i hender som blir lagt på ein skulder eller på eit hovud i det velsigningssorda blir uttalte. Køane er lange, dette tek tid, men sirkusteltet er fullt av tålmodig ventande varme. Eg får ei sterk oppleving av at det eg er vitne til nå er så vakkert at eg må ta det med meg vidare.

Torun har og funne plassen ved sida av meg. Eg kviskrar til henne at det eg ser nå berører meg djupt. Ho seier at ho sat og tenkte det akkurat det same. Eg kviskra at eg ikkje hadde stilt meg i køen fordi eg tenkte at det ville ta så lang tid om alle gjorde det. Det tok så lang tid å flytta alle menneska rundt i teltet, og snart var det jo nattverd og då måtte folk manøvrera seg ned att. Ho sa at ho hadde tenkt det same som meg om det og. Var det eit resultat av å vera oppdrogne til effektive jærbuar mon tru.

Me sit nokre minutt og ser på det som foregår i manesjen. Ho snur seg til meg att og seier lågt. «Men me kan jo velsigna kvarandre her me sit.» Eg nikkar og smiler. «Det kan me.» Så legg ho handa si på meg og lyser Guds velsignelse. Eg tenkjer at nokre stunder i livet er heilage, og at det ikkje alltid er så lett å skjøna for dei som ikkje er der.

Heidi